Wielbasis…..

Toen ik vanmiddag over de Oude Amersfoortseweg richting de snelweg reed, kwam mij een auto tegemoet met een kapotte koplamp. Ik knipperde om ‘m te waarschuwen en tegelijkertijd dacht ik: “Tut! Dat weet ie natuurlijk allang en denkt nu: waar bemoeit dat mens zich mee!”. Ik schrók zelfs een beetje van mijn actie. Raar eigenlijk. Vroeger ( ja, oma vertelt!) was zoiets heel normaal, maar toen kon je ook nog zélf je koplamp vervangen.

In de tijd, dat wij als kinderen achterin de auto van mijn vader zaten, werd er nog gegroet naar mensen, die in hetzelfde merk reden. Mijn vader had toen een Simca 8, met zo’n wiel achterop en van die bijzondere rechtopstaande deurgrepen, die ik nog voel in mijn herinnering. Kwamen we er daar een van tegen dan deed mijn vader, zonder het stuur los te laten, zijn wijsvinger omhoog. Niet uitbundig dus, maar toch. Het was een leuke auto en ik heb ‘m heel wat keertjes gewassen op zaterdagmiddag met ’n emmertje sop. Vanwege de drukte is groeten nu onbegonnen werk en zie je meer middel- dan wijsvingers in het verkeer. Bovendien heb ik altijd moeite met het herkennen van de verschillende merken, vooral omdat ze niet zo verschillend meer zijn. Je moet er oog voor hebben.

Onze zoon heeft zijn leaseauto, die hij zelf wat had opgeleukt met mooie sportwielen, weer ingeleverd en voordat hij ‘m wegbracht daar de oorspronkelijke wielen weer onder gezet. Omdat we hetzelfde merk reden konden die sportwielen er bij ons onder, zodat ik nu hartstikke hip rondrijd met sportvelgen waar je “u” tegen zegt. Onze kleinzoon van vier keek van de week, onder het spelen, es even naar buiten en zei terloops: “Zo, heb je nieuwe wielen?”. Nou, die heeft er dus oog voor. Op zijn rijbewijs moet ie nog even wachten……