Ik verscheurde je foto….♪♪♪

‘k Ben een beetje bezig met ouwe foto’s opruimen. En dan niet digitaal, maar gewoon: tastbare afdrukken. Maar daarbij heb ik iets geks: ik durf namelijk geen foto’s weg te gooien, en al helemaal niet te verscheuren, waar ménsen op staan. Ook al ken ik ze nauwelijks, heb ik niks meer met ze te maken en heb ik niks met de gebeurtenis of de locatie ter gelegenheid waarvan zo’n foto gemaakt is. Verkleurde landschapjes, ik heb er geen moeite mee, maar personen, nee.

Ik heb namelijk eens een héél eng verhaal gehoord van wat er met iemand gebeurd is nadat een foto van die persoon was verscheurd. Het ging om een ruzie, geloof ik, en het is heel erg slecht met de verscheurde afgelopen. Daar heeft degene, die verscheurde, heel lang last van gehad. Terwijl het waarschijnlijk gewoon toeval was. Maar je wéét ’t niet.Er is meer tussen hemel en aarde…..

Sinds die tijd kan ik geen foto’s van personen wegdoen, terwijl ze misschien al helemaal niet meer leven, zolang is het geleden. Lelijke foto’s, vieze kleuren ook, er is niks moois aan om te bewaren. Kon ik ze maar wegflickren, maar misschien red ik wel een leven. Het schiet natuurlijk niet op met opruimen op deze manier. Wat is deleten toch makkelijk……..