Respéct, man…..

Onze oudste kleinzoon zit in groep 3 van de basisschool. Een actieve dorpsschool, waar ze goeie ideeën hebben. Die stonden vandaag ook in de krant, zodat we konden lezen wat ze komend schooljaar allemaal van plan zijn. Aan de van oudsher bekende “R” van Reinheid, Rust en Regelmaat, die je als kersverse moeder al bij het consultatiebureau krijgt voorgeschreven voor je kind, heeft de school nog een vierde “R” toegevoegd, die van Respect.

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar bij dat woord moet ik altijd aan allochtone rappers denken en dat zal niet de bedoeling zijn. Ze gaan de kinderen er op wijzen dat ze zich ten opzichte van elkaar goed moeten gedragen. Met respect. Niet vechten, niet pesten, geen kinderen buitensluiten, met elkaar praten, dat soort dingen. Ze gaan activiteiten organiseren waarbij kinderen van verschillende leeftijden gemengd worden, zodat de oudere kinderen vanzelf de kleintjes gaan helpen.

Er komen ook workshops voor de ouders, die leren hoe ze digitaal pesten in de gaten moeten houden en waar kennis gemaakt wordt met andere culturen. Er worden moskeeën bezocht met de kinderen en er wordt contact gezocht met “zwarte” scholen in Apeldoorn, waarvan ik dacht, dat we die niet echt hadden. In ieder geval wil de dorpsschool haar kinderen voorbereiden op het feit dat ze straks in “de stad” naar school moeten. En dan moet het respect inmiddels vanzelfsprekend zijn. Het lijkt me wel een goed plan van de school. Ouders betrekken bij wat hun kind op school beleeft is sowieso niet verkeerd. Dat is altijd al zo geweest.

De ouderavonden die wij vroeger bezochten waren stijf en formeel. Je had als ouders het idee, dat je voor tien minuten, zittend op een niet ergonomisch stoeltje, op audiëntie was bij de onderwijzer van je kind. Vooral op de middelbare school bij een vak waar je nazaat niet zo goed in was. Om over jezelf maar niet te spreken. Je voelde je schuldig omdat je niet de goeie genen had meegegeven en je begréép je kind zo goed, dat ook.

Ik ben ook es bij een ouderavond geweest waarbij ik mijn zoon, om wie het tenslotte ging, gewoon had meegenomen. Dat was niet de bedoeling, er moest eigenlijk over hem geroddeld kunnen worden en ja, hij zat er zelf bij! Moeilijk, moeilijk. Hij was de enig aanwezige leerling. Wij vonden het wel geestig met z’n tweeën. Er werd die avond bovendien een film vertoond over een reis naar Denemarken die zijn klas gemaakt had. De ouders, als sponsors, mochten hem het eerst zien, maar zoon zag ‘m ook, als enige van zijn klas. Dat had z’n moeder dus leuk verzonnen, dat ie mee mocht.

Het zijn andere tijden voor scholen en niet de makkelijkste, dat weet ik. Ik heb dan ook veel waardering voor scholen en hun personeel, die het goed voorhebben met ons gebroed. Respect……