Snel weg…..

Onze zoon kreeg vandaag zijn nieuwe auto. Het woord ‘krijgen’ is bepaald niet van toepassing, maar ja, voor niks gaat de zon op. Hij moest hem helemaal in Leeuwarden ophalen en daarom reden we met onze auto even mee die kant op en gingen daarna met twee auto’s terug naar Apeldoorn.

Mijn man vond het, uiteraard, leuker om in de nieuwe bolide van mijn zoon mee te rijden, zodat ik in mijn eentje terug moest in de onze. Ik zou achter ze aanrijden, zoals het een brave vrouw en moeder betaamt. Ik ken ook helemaal de weg niet in Leeuwarden en vond dat in colonne rijden wel makkelijk.

Ik reed dus achter de glimmende achterkant van het nieuwe voertuig aan, onderwijl een leuke slogan verzinnend voor de letters van zijn nummerplaat. Dat doen wij altijd als er een nieuw voertuig in de familie komt, dat onthoudt makkelijker als je het nummer eens ergens voor nodig hebt. Ik heb bijvoorbeeld bij de aangifte van een auto-inbraak eens helemaal het politiebureau uit gemoeten om op straat te gaan kijken wat er op mijn nummerplaat stond. Dat is toch wat gênant, dus sinds die tijd doen we dat met die letters. Mijn man heet Jouke en wij hebben JZ-TG en dat werd: “Jouke Zeer Toffe Gozer”. Het cijfer onhoud ik dan wel zó.

Enfin, wij sjeesden dus achter elkaar aan over de Friese snelweg toen er zich iemand tussen onze auto’s voegde. Dat mag. Die man betaalt ook wegenbelasting. Maar toen gingen mijn heren linksaf richting Heerenveen en dat had ik door die invoeger en eerlijk gezegd ook een beetje omdat ik met de radio zat te klooien te laat in de gaten en dus reed ik rechtdoor. Ik heb nog even naar ze gekeken en gedacht: “Oei! Dat had dus anders gemoeten!”, maar dacht vrijwel direct daarna: “Toedeloe! Jullie zien me wel weer!”.

Een rebelse gedachte voor zo’n volgzaam type als ik. Ik ben later ook maar eens ergens linksaf gegaan en reed toen richting Drachten.(Daar hebben we familie wonen dus als het helemaal misgegaan was met mij had die me vast liefdevol opgenomen, hoor!). Via de A7 kon ik ook naar Heerenveen en had ik, zoals me later werd verteld, niet eens zo heel ver omgereden. En de naam van ‘superomrijder’ heb ik toch al.

Ik zag mijn geliefde huisgenoten pas weer toen ik in Apeldoorn mijn auto naast die van mijn zoon mocht zetten. Helemaal in m’n eentje dat eind gereden, dat komt haast nooit voor. De radio deed niet wat ik wilde, want die bedient mijn echtgenoot altijd. Hij zorgt voor de muziek en de catering als we onderweg zijn. Maar ik heb de radio niet gemist, want zingen en fluiten in je eentje is best leuk. En bewegwijzering is toch wel erg handig. Je komt nog es ergens……..