Babydol…….

Er zijn zwangerschapscursussen waarbij de moeders, en de vaders mogen zo nu en dan hand- en spandiensten verlenen, oefeningen leren om de bevalling zo soepeltjes mogelijk te laten verlopen. Dat is mooi. Vroeger had je dat nog niet zo. Ik kreeg van mijn huisarts wat ontspanningsoefeningetjes mee, die ik liggend op een matje moest doen thuis en dat was het dan.

Bij ons eerste kind woonden we op ’n paar kamers in een huis dat we deelden met anderen. Als ik dan in onze niet zo grote ruimte op de grond lag te steunen en te puffen vanwege die zwangerschapsgymnastiek, kreeg mijn man, die toch mede de aanstichter was van al dat gedoe, de slappe lach. Daar had ik helemaal niks aan. Ik ben er dus mee opgehouden, want om nou een bron van vermaak te zijn, terwijl ik zo mijn best lag te doen voor zijn kind, vond ik maar niks. Ik heb alle vier onze kinderen ongetraind gekregen en gezellig naar de bios is leuker, maar het viel, mede door het fantastische resultaat, reuzemee allemaal.

Ik heb genoten van de babyperiode van elk kind. Mede daarom vind ik, wat je vrijwel dagelijks leest in de krant, wat er gebeurt met zulke jonge kinderen, zo moeilijk. Misschien gebeurt het al wel, hoor, maar zeker niet op grote schaal, dat er naast de gezellige aandacht die er is voor het lichamelijk gebeuren rond het krijgen van een kind ook eens veel meer nadruk komt te liggen op wat er met de ouders gebeurt als het kind er eenmaal is.

Zijn die wel voldoende voorbereid op het nachtenlang gehuil als er wat met de darmpjes is, op al het onbekends dat op ze afkomt als kersverse ouders? Waar moet je je ongerust over maken en wat is normaal? Dat weet je toch allemaal niet? Al lees je nog zoveel boeken, wat bij de ouders die de krant halen meestal niet het geval is, je weet echt niet wat je te wachten staat.

Ik ben ervan overtuigd, dat veel fatale gebeurtenissen met baby’s niet of veel minder vaak zouden plaats vinden als de ouders dat zouden weten. Via een cursus, via dvd’s of wat dan ook. Je kunt echt wanhopig worden als je niet weet wat er met je kind is, je kunt er niet mee communiceren, je wilt alleen maar dat het ophoudt, dat gekrijs. Je moet de volgende dag weer naar je werk na een slapeloze nacht, of twee, of drie. Geen reden om je kind iets aan te doen, maar het gebeurt wel.

Laatst zag ik een, naar ik meen Engels, programma, waarin jonge mensen een cd mee naar huis kregen met babygehuil. Daar moesten ze dan de duur van die cd, zo’n 50, 60 minuten dus, naar luisteren en dan kijken hoe ze er zelf aan toe waren. Dat bleek geboortebeperkende effecten te hebben! Mooi, dat scheelt weer enge berichten in de krant en dramatische rechtszaken……