Spectaculair dagje…..

Soms ben je gewoon een beetje blij met de rommel in je schuur. Als we die wat vaker hadden opgeruimd dan hadden we vast vanavond niet die twee ouwe sleepkabels gehad waarmee we nu zo stoer, midden in de woeste storm, onze schutting konden vastsjorren. Zodat ie niet kon wegwaaien, wat ie eigenlijk wél van plan was! En dan had hij vast niet de rij auto’s aan de overkant gemist en daar was met de kerst al die krassenmaker langsgeweest. Je blijft dan aan de gang met de verzekering. Bij daglicht moeten we maar eens kijken of de schutting verder nog in redelijke staat is.

Waarschijnlijk verdere schade: één dakpan, die met veel geraas naar beneden kwam. Die is dus niet meer heel nu. Misschien zijn het er ook wel twee. Het is nu (kwart over één zoiets) heel stil. En dat mag het van mij wel blijven, want ik word toch wel heel zenuwachtig, hoor, van al dat gewaai.

Ik hoop, dat de mensen, die niet thuis hebben kunnen komen, toch een beetje comfortabel de nacht doorkomen. Van één gestrande mag ik dat redelijkerwijs wel aannemen: mijn broer. Die was gestrand in Utrecht en laat zijn neef, onze zoon, nou tegenover het station wonen! Hij heeft al een paar keer tegen hem gezegd, dat ie eens zou komen aanwaaien. Maar dat had heus wel iets minder spectaculair gemogen, hoor……….!