Mijn zus is, net als ik, oma. Haar oudste zoon is een creatieve jongen die, in het vak waarin hij werkzaam is, leuke dingen moet verzinnen en daar nog geld voor krijgt ook. Hou het daar maar op, want anders wordt het te moeilijk om uit te leggen wat ie precies doet. Maar een datum als 1 april is zeer aan hem besteed.

Zijn twee zonen volgen in vaders voetspoor dus moest oma eens goed te grazen worden genomen. Van de twee jongens is de jongste nog ‘in de luiers’. Dat moet je even weten, want het wordt een vies verhaal. De oudste had in de grap die met oma moest worden uitgehaald trouwens een cruciale rol.

Mijn neef vond op een gegeven moment dat zijn jongste nodig moest worden verschoond. Hij legde hem daartoe op de tafel, maar riep even later tegen z’n moeder:”Mam, kom eens even kijken, want de ontlasting van dat kind ziet er zó vreemd uit, dat kan toch niet goed zijn?”. Toen mijn zus, op gepaste afstand, kwam kijken boog hij zich als verontruste vader voorover om te ruiken aan hetgeen uitgescheiden was en op dát moment duwde zijn oudste zoon, geheel volgens afspraak, zijn vader met diens gezicht in de luier.

Hij zat natuurlijk ónder! En oma stond als verstéénd te bedenken wat ze moest doen om haar zoon van al die smerigheid te verlossen! Waarop de jongste kleinzoon, liggend op de tafel met een brede grijns zei: “Ha, ha, oma, chocopasta!”.

Kijk, het wás 1 april en ja, het is allemaal familie van mij, de humor zit er nogal in bij ons, daar kan ik ook niks aan doen. Maar het woord “poep” is in dit verhaal niet gevallen, dat moet je me nageven……!

“Er is echt wel meer tussen hemel en aarde, hoor!”, zeggen mensen nog wel eens. Dat wil ik best geloven, maar het is toch wazige materie voor mij, hoor, al dat gepraat over aura’s, vibraties, doorgekregen boodschappen en sferen en zo. Ik ben er niet geschikt voor. Terwijl ik wel weet dat er mensen zijn, die sensibelgewijs gewoon meer ontwikkeld zijn. Maar ik denk dan dat veel zaken, die onverklaarbaar lijken, door toeval, samenvallen van omstandigheden, deductie en het paraat hebben van enig gezond verstand te verklaren zijn. Maar ik geef toe: soms wéét je ’t niet.

Om daar enig inzicht in te krijgen volgen we al een paar weken bij de KRO de ‘zoektocht naar het zesde zintuig’. Een groep kandidaten wordt daarin getest in hoeverre hun zesde zintuig ze in staat stelt van alles op te lossen, tot moorden aan toe, gebeurtenissen uit het soms verre verleden te analyseren, te verklaren of mensen zwanger zijn, misdadig of in het bezit van een donorhart, kortom de meest vreemde zaken aan het licht te brengen.

Als ze erin slagen dat met succes te doen komen ze een ronde verder. Er valt er elke week een af, die er niks van gebakken heeft en ik vraag me af of ze dan meteen hun bloeiende praktijkje als medium kunnen opheffen, want het is toch geen reclame zoiets, maar ja, dat zie ik te nuchter, denk ik.

Vanavond werd bekend wie als laatste drie overgebleven kandidaten ‘de finale’ hadden gehaald. Die drie waren zeer verguld met hun succes. Er werd getoond hoe ze alledrie dolgelukkig naar huis belden om het thuisfront te vertellen, dat ze ‘door’ waren. Een van de dames belde naar haar oude moeder. “Mam, met mij. Ik heb ’t gehááld! Ik zit in de finale!”, waarop die zei: “Dat wist je toch zeker al? Je bent helderziend!”. Ik bedoel maar, een mens naar mijn hart, die moeder…….