 |
We zaten in de tuin en hoorden, zonder het te zien, hoe een moeder bezig was haar dochtertje te leren fietsen. Het was een zeer levendig gebeuren, want het kind wilde helemaal niet. Terwijl moeder hard achter haar spruit aanholde en steeds riep: “Fietsen! Fietsen! Fietsen! Nee, niet omkijken! Niet omkijken! Doorgaan, doorgaan, doorgaan!!!”was het kind aan het huilen en schreeuwen, naar ik aanneem, van angst.
Maar moeder was er een van de vasthoudende soort. Geen flauwekul, fiétsen met die handel! Op ’n gegeven moment hoorden we: “Goédzo! Knap, hoor!” en het huilen hield op. Ik zát veel te lekker anders was ik wel even gaan kijken, maar ik ben benieuwd of het morgen nog steeds goed gaat en of ze weer moet oefenen! Want wat moeders in hun hoofd hebben…..
Ik kan me mijn fietsen leren eigenlijk helemaal niet meer herinneren. Wél mijn eerste fiets! Een Franse fiets was het en het mooiste daaraan vond ik de in kleurtjes gehaakte jasbeschermer. Ik zal een jaar of acht geweest zijn. En omdat ik nog niet goed bij de trappers kon zette een buurman er houten blokken op, die ik verschrikkelijk vond. Ze schoten ook steeds dóór. Maar ja, om te leren fietsen had ik ze wel nodig. We woonden toen aan een plein in Amsterdam met een groot plantsoen in het midden en zo vlak na de oorlog waren er praktisch geen auto’s op straat dus was het plein ideaal om rondjes te rijden en zo de fietskunst machtig te worden.
Ik moet het mezelf hebben geleerd, want mijn beide ouders waren zeer slecht ter been. Mijn moeder vanwege een heupprobleem en mijn vader vanwege polio. Achter mij aan hollen, zoals die moeder van vanmiddag, was voor hen geen optie. Aangemoedigd zal ik ongetwijfeld zijn, dat weet ik wel zeker. En wat je je als kind sowieso autodidactisch eigen maakt, daar zijn geen statistieken van.
Mijn Franse fiets was van slechte kwaliteit en heeft ook qua maat mijn middelbare schooltijd niet gehaald. Omdat ik een eind moest fietsen kreeg ik een andere. Gelukkig zonder blokken. Dat mocht ik vanaf toen op school doen……