Volle kapstok….

Soms is het best grappig om getrouwd te zijn met ’n blind persoon met gevoel voor mode. Mijn man gaat eens in de week altijd een dag muziek maken met ’n collega met wie hij ook een duo vormt dat zo hier en daar optreedt. Als achtergrondmuziekje bij recepties en gezellige bijeenkomsten en zo. Het zijn geen lawaaipapegaaien. Ze maken muziek waarbij je ook nog een gesprek kunt voeren. Maar ook voor dergelijke muziek moet gerepeteerd worden en dat doen ze dan op donderdag.

Meestal breng ik ‘m even weg met de auto, maar deze donderdag werd hij opgehaald en hoefde ik niet mee. Ik was boven toen hij vertrok en riep hij : “Hallo! Ik ga, hoor! Doei!”. Ik heb ‘m dus niet zién vertrekken.

Een paar uur later belde hij op: “Zeg, heb jij je jas al gemist?”. Ik was wel even weg geweest, maar ’t was mooi weer, dus nee. “Ja, zie je, ík had ‘m aan! ‘k Vond het al gek, dat ik mijn rits niet dicht kon krijgen. ’t Is maar dat je niet gaat zoeken!”.

Gôh, ’t zal hem beeldig hebben gestaan, mijn zomerjasje. Dat is wit en ach, dat kleurt altijd goed bij je ogen……..