Als je de vorm van de provincie Limburg bekijkt, is die eigenlijk best wel vreemd. Zo langgerekt, hier weer breed en daar weer smal. Ze hebben in het verleden vast veel ruzie gemaakt over stukjes land. Met de Belgen of met de Duitsers of misschien nog wel langer geleden met wie d’r toen de baas was in die contreien. Alleen tegen Noord- Brabant aan zijn het mooie rechte grenzen.Ziet er vreedzaam uit.

Hoe kom ik daar nou op? Nou, we gaan morgen een weekje lekker weg in eigen land en dan gaan we die kant op. We blijven met de hele familie steken een stukje boven Maastricht. Voor ons dus geen warme files in Frankrijk dit jaar, hoewel je het op vrijdagmiddag richting Eindhoven ook nooit weet natuurlijk. We zien wel.

We hebben een huis gehuurd dat groot genoeg is om elkaar niet in de weg te zitten met veel ruimte voor de kinderen om te spelen, zowel binnen als buiten. Er is zelfs een boomhut en een door zonne-energie verwarmd zwembad! Vanwege ieders gemoedsrust gaan er voor de jongsten zwemvestjes mee en ze moeten nog even geïnstrueerd worden hoe zo’n boomhut werkt zonder dat je er uit duvelt, dat lijkt me wel zo handig.

Het huis ligt in een natuurgebied en het is er rustig. In de beschrijving stond, dat het huis vanwege die rust niet verhuurd wordt aan jongeren. Nou, als wij alle leeftijden van ons gezelschap bij elkaar optellen en delen door het aantal mensen zijn we geen jongeren meer, maar wat die rust betreft garanderen we niks! Bij spelletjes kan het er best wel eens heftig aan toegaan misschien. Nou ja, druktemakers gooien we gewoon in het zwembad om af te koelen. Leuk, vakantie…..!

Het is zomer en komkommertijd bij de media. Hoewel er vorige week nogal wat commotie was over het weinig journalistieke gedrag van pubers met een mobieltje, die ongelukken en steekpartijen en meer opwindend nieuws verslaan, waarbij ze de “echte” verslaggevers nogal in de weg lopen. Ook houden ze zich niet aan afspraken die de beroepsjournalisten met bijvoorbeeld de hulpdiensten hebben gemaakt. Dat is heel vervelend, vindt men en dat kan natuurlijk niet.

Maar alleen gisteren al zag ik op drie verschillende momenten, dat kijkers ( en bij Klokhuis met name kinderen) werden opgeroepen om toch vooral filmpjes te maken en verslag te doen van hun (vakantie-) belevenissen. En als het maar spannend genoeg was, nou, dan kon het best eens gebeuren dat het nog werd uitgezonden ook!

Maar hoe spannend moet zoiets zijn? De mensen zijn nogal wat gewend tegenwoordig! Behalve dat ik al vind, dat zo’n redactie een beetje goedkoop aan z’n materiaal komt, moet dat materiaal ook nog eens beoordeeld worden op het gehalte aan spanning. Dat lijkt me nog een hele toer trouwens. Want wát is spannend? Zaklopen op de camping of de brand in de caravan? Een fraaie sprong van de hoge duikplank, terwijl je dat éigenlijk niet durft of die aanrijding in Zuid-Frankrijk? Yatzeeën in de tent omdat het alsmaar blijft regenen of een ouderlijke slaande ruzie in diezelfde tent? Ik zou persoonlijk het beklimmen van een hoge berg al heel spannend vinden, maar er van af vallen in een ravijn is natuurlijk veel spannender.

De gemiddelde journalist zou het wel weten, maar ja, die was nou juist niet bereikbaar. Ze zadelen de gewone mens toch wel op met ’n probleem, hoor, journalistiek gezien dan. Lekker met vakantie gaan, mobieltje met camera thuislaten, lijkt me dé oplossing. God schiep die journalist niet voor niks……laat ie ’t maar lekker zelf doen.

In de krant van vanochtend stond deze foto (gemaakt door fotograaf Cees Baars, what ’s in a name?) van de keukenbrigade van Bilderberghotel De Keizerskroon, de chique buurman van Paleis Het Loo, geschaard rond een tonijn van 104 kilo. Dinsdag zwom die nog vrolijk rond voor de Spaanse kust in de Atlantische Oceaan. Maar nu lag hij op een bedje van ijsklonten op het hakblok van de chef. Ze waren blij met de vis, want dank zij hem hebben ze de hele maand augustus tonijn op het menu.

Maar die kok met dat mes in de aanslag doet me toch zo vreselijk denken aan een aflevering van Baantjer als politiedokter/patholoog Den Koninghe op het punt staat een lijk te determineren om De Cock (met cee-oo-cee-kaa) te helpen een moord op te lossen.

Bij dit bovenmaatse visje hoef je geen moeite te doen in die richting. Deze moord is anoniem en daar kraait geen haan naar. En verwacht van mij verder ook geen sentimentele verhalen, hoor, want ik heb gisteren nog met mijn zusje geluncht en een overheerlijke tonijnsalade naar binnen gewerkt. Ieder zijn taak in het leven, hoewel ik wel vind dat ze allemaal iets te blij kijken…….

Mijn zus had, toen ik daar vanmiddag was, een paar vakantiekaartjes bij haar bezorgde post. Op één ervan van ’n vriendin stond, dat ze niet zulk geweldig weer had. “Maar gelukkig hebben ze hier wel goeie witte wijn!”, schreef ze.

Mijn zus trok haar wenkbrauwen op en zei: “Wat is er mis met ónze witte wijn?”. Omdat haar huis een stralend voorbeeld is van een echte “zoete inval”, wappert de betreffende vriendin nog wel eens langs voor o.a. een glaasje witte wijn. En nu werd zomaar de kwaliteit daarvan in twijfel getrokken! Schande!

“Nee ma, zo bedoelt ze dat helemaal niet!”, zei haar zoon. “Je legt de klemtoon verkeerd. Ze heeft slecht weer, maar gelukkig is er wél goeie witte wijn! Jij denkt, dat ze zegt dat ze dáár dus wél goeie witte wijn hebben!”.”Je hebt gelijk”, zei mijn zus “wat dénk ik toch weer negatief over de mensheid!”.

Kijk, daar krijg je nou de misverstanden van waaraan vriendschappen ten onder gaan. Klemtónen. Eén woordje verkeerd geïnterpreteerd en daar gáát je vriendin……..

Met stoepkrijt kun je toch leuke dingen doen als je pas hebt leren schrijven…..(mama Karin tot tranen geroerd natuurlijk, dat snap je…).

*P.S. Het lieve kind dat dit heeft geschreven is onze op een na oudste kleinzoon voor onze oudste dochter. Oók lief, zoals blijkt…..