 |
Gossie, nou las ik dat tegenwoordig het knippen van de amandelen bij kinderen in veel gevallen helemaal niet nodig is! Beter is het om bij niet al te ernstige keelklachten eerst maar eens af te wachten. Bovendien is zo’n ‘operatie’ duur. Nou vind ik dát geen reden, hoor. Wat moet dat moet.
Maar wat had het me een stress gescheeld, zeg, als ik in de tijd dat onze kinderen wel eens verkouden waren en dat nog niet eens zó frequent, meen ik me te herinneren, datzelfde advies had gekregen: “Wacht u eerst maar eens even af, mevrouw”. Want ik heb ’t idee, dat het er vroeger gewoon bij hoorde, amandelen knippen. Net zoiets als mazelen. Dat kregen ze nou eenmaal.
En op een gegeven moment was het zo ver. ’t Kind moest worden voorbereid op iets heel vervelends. Leuker kon je het niet maken. Soms konden ze na een paar uur weer mee naar huis, maar soms moesten ze een nachtje blijven. Ik vond het verschrikkelijk en voelde me als moeder heel erg schuldig. Slachtbankgevoel. Ter compensatie haalde ik bákken met ijsjes om het weer goed te maken.
Ik heb maar één ongeknipt kind. De andere drie waren de klos, één zelfs met de neusamandeltjes er bij. Maar die ene ongeknipte heeft wel eens een middenoorontsteking gehad, die ik ook nooit zal vergeten. Het arme kind had zo’n pijn, dat we op zaterdagmiddag bij de specialist thuis mochten komen, waar hij haar heeft behandeld terwijl zijn vrouw haar in de houdgreep hield. Dat gaf toen minstens zoveel ouderlijke stress als al die amandelen bij elkaar.
En je kunt niet eens nagaan of dat amandelen knippen ook werkelijk geholpen heeft, want ze zijn nadien nog best vaak verkouden geweest met keelpijn d’r bij. Mét amandelen was dat misschien nog vaker of erger geweest, maar dat weet je dus niet. Ik ben toch wel blij, dat de inzichten wat veranderd zijn.
Mijn allervroegste herinnering is het knippen van mijn amandelen. Ik was volgens de overleveringen twee-en-half jaar. Ik kan me de kamer herinneren van de dokter, een blauwe lamp, dat ik een dekentje omgeslagen kreeg en dat ik op de arm van mijn vader naar huis werd gedragen. Dat weet ik allemaal nog. Het moet dus een ingrijpende gebeurtenis zijn geweest. De pijn kan ik me niet herinneren en dat is dan wel weer mooi geregeld na zoveel jaar…..
karin
november 27, 2007 at 12:57pmmaak je geen zorgen moeder, ik vond alleen de zuster gemeen omdat iedereen limonade had gehad en ik niet omdat ik nog sliep. ze had me toch wakker kunnen maken! (hoe oud ik was weet ik niet meer, maar dat weet jij vast nog wel)
els
november 27, 2007 at 3:30pmEen jaar of vijf, zes. En je kreeg een koffertje met ziekenhuisspullen van ons, voor de verwerking, weet je dat nog?
Menno Nicolai
november 27, 2007 at 9:43pmVier jaar was ik toen mijn amandelen gepeld werden. Ik mocht in een zwarte auto en werd door een zuster in het zwart (een non, neem ik maar aan) op een soort kinderstoel vastgebonden. Vervolgens kreeg ik een stofzuigerslang op mond en neus.
Thuis kreeg ik een emmertje, een schepje en vormpjes voor in de zandbak. Van pijn weet ik niets meer.
Elf jaar was ik, toen mijn amandelen geknipt werden. Ik droomde dat een draaiend mes, met daarop dokter en zuster in kleur afgebeeld, zich steeds verder in mijn keel werkte. Dagen lang heb ik pijn gehad, die door het verstrekte ijs wel enigszins gecompenseerd werd. Ook na die ingreep heb ik nog regelmatig keelontsteking en middenoorontsteking gehad.
els
november 28, 2007 at 1:01am* Verdorie zeg, twéé keer slachtoffer! Is pellen iets anders dan knippen? En hadden ze het de eerste keer niet metéén goed kunnen doen? Zwarte auto, zwarte zuster, stofzuigerslang en ’n nachtmerrie met ’n draaiend mes, je bent er mentaal nog goed doorheen gekomen, Menno!
jan
november 28, 2007 at 4:47pmgeloof me, mijn allervroegste herinnering is ook amandelknippen. het zal eind jaren vijftig zijn geweest. ik herinner me een rubber kapje dat over mijn neus en mond werd gezet. het rook naar drop. wat grappig dat jij zo’n ervaring beschrijft.
karin
november 28, 2007 at 8:17pmdat kapje stonk net zo als de rubberen dop van de doortrekker van de wc, vond ik.