Troost….

Mijn zus uit Australië belde me om te vragen of ik kon zorgen dat er bloemen worden bezorgd bij haar schoondochter, zoon en hun kinderen, die hier niet zover vandaan wonen, omdat zij afgelopen zondag respectievelijk hun vader, schoonvader en opa zijn verloren. Dat is uiteraard voor mij makkelijker te regelen dan voor haar.

Ze stuurt dus bloemen aan de familie om ze te troosten bij hun verlies. En dat vind ik een heel goed idee. Het is eigenlijk vreemd, dat het hier de gewoonte is om bloemen te sturen naar de overledene, die er tenslotte weinig aan heeft voor zover we weten. Ik vind niks zo triest als het zien van een pas gedolven en gesloten graf, waar na een paar dagen de verlepte boeketten symbool liggen te zijn van hoe het de overledene zal vergaan. Letterlijk.

Bij crematoria zie je al helemaal niets van wat er met de bloemen gebeurt. Ik heb wel eens horen vertellen, dat die zó de container ingaan of als dat wel een beetje érg zonde is, dat een bejaardenhuis ze dan krijgt. Dan mogen ze wel niet vergeten om de linten er af te halen.

Nou ja, ik zal zorgen dat ze een prachtig boeket troost ontvangen, want volgens de verhalen was het ook een prachtige vader en een dijk van een opa……