Blindgangers…..

Gisteravond waren we uit eten met vrienden in de nieuwe vestiging van het ROC-Aventus achter het Apeldoornse station. De Horeca-opleiding van de school heeft daar een restaurant, waar de leerlingen de kneepjes van het vak leren en de gasten proefkonijnen zijn. Het restaurant ziet er mooi uit en al die jongens en meisjes in hun strakke pakken en pakjes lopen er ook onnatuurlijk netjes bij. Maar dat hoort bij ’t vak.

Je kunt je auto bij binnenkomst gratis kwijt in de enórme parkeergarage onder de school, waar je bij de ‘paal’ wordt gevraagd wat je komt doen en op welke naam je hebt gereserveerd. Als ze dat allemaal vertrouwen gaat de slagboom omhoog en mag je d’r in.

We werden keurig ontvangen, onze jassen voor ons weggehangen, we werden naar onze tafel gebracht en de aperitiefjes werden genoteerd. Toen ons de menu’s werden overhandigd hoefden wij er maar twee, hoewel we met z’n vieren waren, want we waren met twee blinde echtgenoten. Wij vrouwen lezen dan graag voor uit andermans werk. De jongen, die ons voor die avond toegewezen had gekregen, werd een beetje zenuwachtig toen bleek, dat ie twee blinden aan zijn tafel had.

Dat bleek ook uit het feit, dat even later een docent aan onze tafel verscheen, die vroeg of hij even mocht aanschuiven, want hij had een paar vragen. Hij wilde weten hoe zijn leerling bij de bediening moest handelen. Of de mannen bijvoorbeeld hun voedsel voorgesneden wilden hebben, want dan kon dat geregeld worden in de keuken. We vonden dat best zorgvuldig, helemaal naar die leerling toe, hij kreeg tenslotte zomaar twee van die gasten voor z’n kiezen.

We konden gelukkig kenbaar maken, dat er geen aanpassingen nodig waren omdat die mannen handige eters zijn, die al jaren hun mond uitstekend kunnen vinden. Dat het alleen aardig zou zijn om even te zéggen als iets links of rechts neergezet zou worden en de jongen heeft dat ook steeds keurig gedaan. Verder ging er wel eens wat fout, maar dat kan ook gewoon toeval geweest zijn. Hij leek ons een eerstejaars.

We kregen alle vier een niet besteld gerecht, maar dat werd snel hersteld. Hij morste uitgebreid met de wijn, terwijl mijn persoonlijke blinde dat nooit doet, want dat vindt ie zonde. Maar naarmate de maaltijd vorderde werd het steeds meer ontspannen. Het zal zijn cijfer niet hebben beïnvloed, integendeel wellicht. We kregen, toen we vertrokken, alle vier een hand van ‘m. Nou, en welke ober doet dat?

Wij eten al zo’n vijftig jaar regelmatig buiten de deur. In arme tijden iets minder regelmatig, kan ik me herinneren, maar we hebben nooit gemeld bij de reservering dat er een blinde bij zat. Nooit aan gedacht ook. De obers reageren ook altijd heel gewoon, hoor. De één wat overdrevener dan de ander, maar dat heeft voor ons wel iets grappigs en vaak ook merken ze het niet eens. Ze zijn in ieder geval mijn echtgenoot nooit komen voeren…..