Van de kaart…….

Bij Smile las ik, dat ze van een echte crack klaverjassen heeft geleerd. In een nachtelijk uur mét alcohol dus wat er is blijven hangen moet nog blijken, maar dat komt wel goed. Het is een prima start. Mijn kloris en ik hebben het ook nog niet zo lang geleden geleerd en dientengevolge hebben wij een tweewekelijkse kaartavond met onze leermeesters. Die verloopt sóms gunstig voor ons, maar dat is dan puur geluk zo niet toeval. Want je moet je kop d’r wel bij houden, zeg! Weten welke kaarten “er uit” zijn en zo en wat precies troef is. En waarom zou het eigenlijk “klaver”-jassen heten? Hartenjassen had toch net zo goed gekund? Schoppenjassen, ook leuk. En ruitjesjassen zijn helemaal in de mode. Nou ja, klaver “bekt” wel ’t beste. Probeer maar es.

Wij zijn zelf nooit zo’n kaartfamilie geweest eigenlijk. Geen volwassen voetballers in de familie, daar zal ’t wel door komen. Mijn ouders waren trouwens bridgers. Dat deden ze wekelijks met een ander echtpaar op een vaste avond. Er was nog geen televisie, hè. Mijn moeder tutte zich dan op en ze stapten goedgehumeurd de auto in. Belangrijk dat je dat even weet..

Ik lag al in bed als ze tegen middernacht thuiskwamen. En dan hóórde ik ’t al: de geërgerde stem van mijn vader, die mijn moeder aan ’t vertellen was wat voor stoms ze die avond nou weer allemaal had uitgehaald. En de geagiteerde stem van mijn moeder: “Nou, dan zoek je toch een ander om mee te bridgen! Ik doe het tóch nooit goed!”. Of iets van gelijke strekking. Ik wachtte dan op de klap waarmee de slaapkamerdeur dichtsloeg.

En de volgende ochtend was alles weer heel normaal. “Schat, wil je nog thee?”. ’t Hoorde dus gewoon bij de nabespreking, dat gemekker. Moet je even weten: dat doet een kaartspelletje dus met je. Ik wacht maar af……