Alles voor het goeie doel….

De afgelopen week liep een blinde loper, Dave Heeley, maar liefst zeven marathons in zeven dagen op zeven verschillende continenten. De man is behalve volledig blind ook nog eens 50 jaar oud en daarom vind ik het een mooie prestatie. Hij moet een ijzeren conditie hebben. Hij wilde geld inzamelen voor meer blindengeleidehonden in de UK. Een mooi initiatief dus, want die beesten kosten een vermogen.

Hij begon te lopen op de Falkland-eilanden, daar weten Britten goed de weg, heb ik me laten vertellen. Hij liep vervolgens bij de overburen in Rio de Janeiro. Daarna in Los Angeles, Sydney, Dubai, Tunis en als laatste, afgelopen zondag, in Londen. Daar deed hij er 5 uur en 23 minuten over.

Mijn ook volledig blinde man heeft vroeger ook heel wat afgesport. Het is nu wat minder, maar hij is nog steeds een enthousiast fietser. Als ’t mooi weer is. Maar hij heeft bij zijn diverse sportieve activiteiten vrijwel altijd de hulp van iemand anders nodig. Dat is nou eenmaal zo als je niks ziet. ( De hometrainer doet ie in z’n eentje trouwens.)

Deze Britse marathonloper moet dus ook iemand hebben, die met ‘m meeloopt. Bij het revalidatiecentrum voor blinden, waar ik werkte, liepen de lopers ook altijd verbonden door een touwtje of een polsbandje met de sportleraren mee. Dat was niet opvallend, maar tóch, dat verbindinkje was nodig. Maar over de prestatie van begeleiders hoor je vrijwel nooit iets. En die lopen diezelfde afstand toch ook.

Dat vind ik ook altijd als je films ziet over zeer moeilijke bergbeklimmingen in barre omstandigheden, poolreizen of diepzeeduikavonturen. De hoofdpersoon van zo’n film wordt beroemd, maar degenen, die de film hebben opgenomen, hebben dezelfde prestatie geleverd en komen heus wel op de aftiteling, maar dat is het dan. Een enkele beroemde sherpa daargelaten.

Nou ja, het is maandag, Heeley zal wel lekker aan het uitslapen zijn. Dat heeft ie wel verdiend, net als z’n begeleider ( die heet trouwens Malcolm Carr, las ik ergens.) Blind vertrouwen, tussen die twee……