 |
Omdat we volgende week een jarig kleinkind hebben, stortten we ons deze middag weer eens in de wereld, die “speelgoed” heet. Het was erg druk in de winkel vanwege de herfstvakantie. We hoorden dan ook bijzonder vaak “Oma!” roepen. Niet dat ik meteen omkijk, hoor, maar er waren uitzonderlijk veel oma’s in omloop. Ook vanwege de herfstvakantie.
We wisten wat de jarige op prijs zou stellen dus konden we gericht op zoek. En omdat we er geen verstand meer van hebben, want het speelgoed is vandaag de dag een ingewikkelde materie, waren we op een gegeven moment wel bij de juiste stelling, maar verder wel een beetje confuus bezig. Het moest iets van Lego zijn, maar dan van “Indiana Jones”. Daar zijn nogal wat spullen van te krijgen in diverse prijsklassen. En we zijn dan wel goed, maar ook weer niet gek natuurlijk. Door sam-sam te doen met de ooms en tantes van de jarige konden we toch leuk in de bus blazen, vond ik. Maar nogmaals: veel verstand hebben we d’r niet van.
Naast ons stond een jongen van een jaar of 11 ronduit te watertanden. Elf, dat is meestal de leeftijd dat je van je zakgeld ergens voor sparen moet, omdat ze terecht vinden dat je de waarde van het geld moet leren kennen. Het joch zag ons zoeken, in hem ontwaakte een verkoper die van wanten wist en hij wees ons de mogelijkheden van redelijk, gemiddeld en krankjorem in prijs. Zijn hulp was zeer welkom, dat moet gezegd en mede door hem waren we er snel uit! Ik heb ‘m dan ook hartelijk bedankt en hij vond ons wel een toffe opa en oma, geloof ik.
In deze sector van de economie is trouwens niet veel te merken van de recessie, mensen! Er ging zo het een en ander over de toonbank. Ik weet wel: in een volgend leven begin ik een speelgoedwinkel…….!