Kijk es naar ’t vogeltje…..

Gisteren was ik even als extra chauffeur en hulp met onze jongste dochter mee naar een ‘kids playground’. Haar jongste zoon had daar zijn feestje ter gelegenheid van zijn zesde verjaardag. Dat is big business, hoor, kinderverjaardagen! De ‘kids’ hebben het wel erg naar hun zin gehad. Het kóst wat, maar dan heb je ook wat. Joost zit goed in z’n vriendjes en vriendinnetjes dus een groep van 8 van die koters heb je maar zo bij elkaar. Leuke kinderen, ik kan niet anders zeggen, bijdehand maar net niet té en zo heeft deze oma ze natuurlijk wel graag.

De playground is een enorme hal (vroeger was het ’n kartbaan!) vol met glijbanen, klimtorens, kruip-door-sluip-door-gangen, springkussens, ballenbakken, auto- en fietsbanen en trampolines. Laat daar de kinderen los en je ziet ze voorlopig niet meer terug. Waar ze de energie vandaan halen voor al dat gebuitel en gespring, geweldig! Zo nu en dan komen ze even langs om iets te drinken of te eten en hup: wég zijn ze weer.

Mijn dochter speelde vrolijk mee met de kids, transpireerde zich een ongeluk, maar dat scheelt weer een dagje verplicht sporten. Ik zat als ‘baken’ op de spullen te passen en ook dat was nuttig. Onderwijl zat ik mijn ogen uit te kijken en in mijn herinnering te graven hoe wij ook alweer de kinderverjaardagen vierden. Ik kwam tot poffertjes bakken en voetballen op de hei en zo.

Wat ook anders is nu: de kinderen zijn van jongsaf aan zó gewend continu op foto of film gezet te worden! Wij hebben best nog wat foto’s van vroeger, hoor, met de jarige er op, maar gisteren zag ik vaders en ook moeders met de camera achter hun kroost aandraven, terwijl de kinderen zich daar zéér bewust van waren. Ze wachtten met van de glijbaan afkomen tot pa de juiste positie had ingenomen. Als echte acteurs.

Mijn dochter en ik waren beiden onze camera’s vergeten en zelfs de telefoons die uitkomst hadden kunnen bieden. Er zijn dus geen foto’s van het bezoek aan de kinderspeelplaats. En dat vinden we eigenlijk helemaal niet zo erg…….