 |
Mijn Australische zus heeft drie weken opgepast in een huis, waarvan de bewoners een Afrika-reis aan het maken waren. Omdat die mensen twee hondjes hebben, die natuurlijk niet meekonden omdat ze anders éénhapscrackers waren geworden voor de leeuwen, want ze gingen op safari, moest er iemand voor ze zorgen en mijn zus is daar erg goed in.
Ik vermoed dat het hondjes waren zoals hierbij afgebeeld, want mijn zus had het over “de hondjes” en dat zeg je niet als het Dobermanns zijn. M’n zus zorgde zó goed voor de beestjes, dat ze, toen hun bazin weer thuis kwam, niet enthousiast kwispelend en springend op haar af kwamen, maar bij mijn zus op schoot kropen. Zoals gezegd, ik weet niks over het formaat van de beesten en meer over de bescheiden afmeting van de schoot van mijn zus, maar dat paste kennelijk.
Hun vrouwtje was erg teleurgesteld en dat was wel logisch natuurlijk, ze had ze gemist. Mijn zus is daarna snel vertrokken en nu is alles weer goed hoorde ze telefonisch. ’t Is maar wie ze te eten geeft, daar zijn dieren heel makkelijk in.
Zo hebben wij, toen ik nog thuis woonde bij mijn ouders, eens ’n weekendje op baby Arno gepast van onze buren, vanwege een familiebruiloft of zo. Niet zo’n heel klein kind meer, rond ’n jaar was ie. Toen z’n moeder terugkwam en verwachtingsvol op het raam klopte om z’n aandacht te trekken, deed hij net of hij d’r niet zag. Toen ze hem weer overnam huilde hij tranen met tuiten en strekte z’n armpjes uit naar z’n tijdelijke familie. Zijn moeder vond dat hélemaal niet leuk en heeft ’t er nog dagen over gehad, hoe vreemd ze dat vond.
Maar ja, bij ons was er altijd wel iemand die met ‘m speelde, want wij groten vonden het hartstikke leuk, zo’n kleintje er bij. En bij de maaltijden vond hij ’t reuze gezellig in z’n kinderstoel met zo’n grote club rond de tafel. Bovendien stal ie de show natuurlijk!
Ook dat is weer helemaal goed gekomen, hoor. Een korte termijn geheugen kan erg handig zijn in zulke gevallen. Voor kleine mensjes en kleine hondjes……..