 |
Doordat ik even moest oppassen bij ’n dochter, die met de diverse juffen de prestaties van haar twee zoons op school moest gaan bespreken in tien minuten per stuk, was ik te laat om thuis ook nog eens ’n verantwoorde avondmaaltijd op tafel te brengen. Om dan in ’s hemelsnaam maar wat onverantwoord voer mee naar huis te brengen, verzeilde ik in een snackbar.
Het was er stil. Ik was de enige klant en achter de toonbank stond een joch van een jaar of zestien, het enig aanwezige personeelslid. Zijn baas wist kennelijk uit ervaring, dat op dinsdagavond tussen kwart over zeven en half acht, er geen moer te doen is. De jongen nam mijn bestelling op en ging aan de gang. En ik ging er even bij zitten om te wachten.
Ondertussen stopte er met veel geraas een auto voor het pand en daar rolden drie opgeschoten jongens uit. Met van die petjes op en ze maakten enorm veel lawaai voor dat ze maar met z’n drieën waren. De zaak was meteen vol. Schreeuwen, lachen, elkaar stompend. Leuk dus als je er van houdt. De enige, die een beetje normaal deed, was zo te zien de oudste. Die waarschijnlijk het rijbewijs had en het geld, want hij deed de bestelling.
“Hier opeten?”, vroeg de snackbarjongen. “Nee, meenemen!”, was het antwoord. En natuurlijk verbeeldde ik me, dat de jongen opgelucht keek. Ik weet uit de krant dat deze snackbar al diverse malen is overvallen dus toen ik die knapen uit die auto zag komen dacht ik: “Waar is hier de zijdeur?”. Dat is toch vreselijk? Zulke gedachten wil ik helemaal niet!
Oké, een hoop herrie en gedoe, maar verder eigenlijk hele gewone jongens met praatjes. Dertien in ’n dozijn. ’n Grote broer met auto en ’n baan, die ze trakteert op een patatje oorlog. Heel gewoon toch? En mij hebben ze niet eens zien zitten. Ja, toen mijn spullen klaar waren en ik “prettige avond” zei, in het algemeen en tegen niemand in het bijzonder, toen pas. En toen zeiden ze: “Hetzelfde, mevrouw!”. Stom mens, ik……….