Herstellingsteken…..

Toen gistermorgen de telefoon ging was het onze allereerste buurvrouw ooit. Toen we nog pasgetrouwde stellen waren in de tijd van de woningnood en met elkaar in één huis woonden boven een kaaswinkel. Uit ervaring kunnen we je vertellen dat het went, die kaaslucht.

Onze buurvrouw had twee kamers op de bovenste etage, terwijl wij één kamer op de eerste verdieping hadden en een klein slaapkamertje op de bovenste. Bij de buurvrouw dus. We sliepen daar alleen maar dus ze had verder geen last van ons. Bovendien was ze verpleegster en veel en onregelmatig weg, zodat de last van elkaar naar twee kanten erg meeviel. We konden dan ook uitstekend met elkaar door één deur en dat moest ook.

Zij was getrouwd, maar haar man was militair in Twente, niet naast de deur als je in Bussum woont. Toch was zij als eerste zwanger en was haar zoon de eerste baby in huis. Niet veel later kwam onze dochter en daarna werd er boven ons hoofd een dochter geboren. Nou ja, zo gaan die dingen als je jong bent.

Ik herinner me, dat ze, toen haar volk wat ambulanter werd, een hekje voor de trap had gemaakt met een bord erop: “Hek sluiten s.v.p. Loslopend vee”. Van Friese agrarische afkomst, dan krijg je dat. We hebben op elkaars kinders gepast wanneer dat nodig was, we hielden allemaal van muziek en het was gewoon erg gezellig in huis.

Toen verhuisden onze bovenburen naar Twente en wij kregen wat meer ruimte doordat we naar boven verkamerden en alles op één verdieping hadden. We hebben ze vreselijk gemist in het begin en uiteraard wel contact gehouden, maar ja, na verloop van jaren, iedereen druk, druk, druk, verwaterde dat toch.

Tot gisteren! Onze vriendin was op bezoek bij haar zus in Apeldoorn en wilde ons zien. En wat wás dat leuk! Haar haardos is grijs in plaats van blond, maar verder is ze geen stéék veranderd! Nog lekker bijdehand en goedlachs, énig. Ik gaf haar een kopje koffie en vroeg na verloop van tijd of ze er nog een wilde. “Néé!”, zei ze “ik wil alleen maar praten!”. Nou en dat hebben we gedaan. Voor jaren bijgepraat.

Toch vertelde zij me een herinnering, waar ík niks meer van weet. Niet lang na de geboorte van haar tweede kind bleef ineens haar ongesteldheid uit. Huilen, huilen, geen gebrek, ze kon een derde kind absoluut nog niet aan. Toen schijn ik gezegd te hebben: “Ga nou maar lekker slapen. Morgen komt ’t goed.” En het kwám de volgende dag goed. “Dat ben ik nooit vergeten”, zei ze. Heb ik ooit toch ’n beetje Char-talent in me gehad. Net zo voorspelbaar.

Nou ja, ze blijkt inmiddels in Rijssen te wonen, een kippeneindje bij ons vandaan. Dat haar man overleden was wisten we, maar we weten nu ook alles over haar kinderen en zij over de onze en ze zijn allemaal goed terecht gekomen en niet aan de drugs. Er zijn er sinds onze samenwoning ook nog wat bijgekomen. En we zijn nog lang niet uitgepraat. “Wordt vervolgd” is zonder meer van toepassing…….!