 |
Er stond in onze krant een artikel over de herrie die kan ontstaan als er een erfenis moet worden verdeeld. Een gezellig onderwerp. Het schijnt dan pas duidelijk te worden hoe de familieverhoudingen echt in elkaar zitten. En dat valt soms knap tegen. Zeker als er geld mee gemoeid is, maar zelfs als de zilveren lepeltjes een nieuwe eigenaar moeten krijgen.
Dan blijkt, dat de oudste altijd al heeft gevonden, dat de jongste werd voorgetrokken en ook de partners, van de kouwe kant dus, schijnen hun wederhelft nogal eens op te stoken. Je kunt, om brouilleren te voorkomen, nog het beste een buitenstaander de zaken laten regelen en daar schijnen speciale executeurs voor te bestaan.
Je moet je overigens als familie doodschamen, vind ik, als zo’n iemand nodig is en jij, als opvoeder van je kinderen, helemaal. Maar ja, jij was al dood, daar gaat het nou juist om, je kunt ze niet meer tot de orde roepen. Dat denk ik tenminste. Dat je weinig meer kunt uitrichten, maar dat weet je natuurlijk niet zeker. Iets met veel geraas uit een kast laten donderen of zo lijkt me dan wel aardig eigenlijk.
Maar wij hebben het wel eens meegemaakt, dat de overbuurman van mijn moeder was overleden, 89 jaar oud. Hij lag in de achterkamer van zijn kamers en suite-huis dood te wezen, terwijl in de voorkamer zijn kinderen ruzie stonden te maken over de antieke kast van opa. Ze hadden de schuifdeuren wel dichtgedaan, maar dat was dan ook het enige nette er aan. Het was op straat te horen hoe ze tegen elkaar bezig waren. De kleinzoon, die bij z’n opa woonde, kwam naar ons, omdat hij het niet meer kon aanhoren en dat was erg zielig.
Waar ik bij dit artikel erg om moest lachen was de illustratie. Een getekende grafsteen met de volgende tekst: ” Hier ligt ie dan. Onze vader. 03.01.1947~05.05.2009. D’r tussenuit geknepen zonder iemand aan te wijzen die de boel zou kunnen verdelen. Bedankt hoor, pa! Lekker geregeld. Ik bedoel, nou gaat uitgerekend Ria er met dat schattige klokje vandoor, dat IK 12 jaar geleden nota bene voor jou uit Frankrijk heb meegenomen. Je hebt haar altijd al voorgetrokken. Nee, zeg maar niet dat het niet waar is. Trouwens, wie voor eeuwig zwijgt stemt toe.”
Aan de uitvoering van een dergelijke grafsteen zou de hele erfenis zijn opgegaan, maar dat terzijde. Het artikel van Yvonne Jansen met die illustratie van Monnikenwerk.nl was humoristisch geschreven met veel goeie tips voor het geval dat. Echt een onderwerp voor deze week, maar dat je er om kunt lachen is dan wel weer heel bevrijdend……!