 |
’n Artikel over het aloude ‘consultatiebureau’ in onze krant van vandaag. Met de toevoeging in de aanhef, dat de moderne moeders de instelling ‘betuttelend’ vinden. Zij noemen het ’t ‘consternatiebureau’! Ze zeggen, dat de dokters de moeders op stang jagen met veronderstellingen over de gezondheid van hun kind, die later helemaal niet blijken te kloppen. Een groeiachterstand zou wel eens het gevolg kunnen zijn van hartproblemen of zoiets. Een moeder kreeg te horen, dat de vlekjes op het ruggetje van haar zoontje zouden kunnen wijzen op een stofwisselingsziekte. “Maar ja, daar zijn het eigenlijk toch weer te wéinig vlekjes voor….”. Nou, dat soort opmerkingen, daar word je niet blij van.
Bovendien vinden ze de adviezen dus betuttelend. De moeders hebben toch zoiets als ‘dat maken we zelf wel uit!’. Ga dan niet naar een consultatiebureau, denk ik dan. Maar eigenlijk moet je met dat soort moeders ook anders communiceren, lijkt me. Die hebben zo’n vlekkie allang opgezocht op internet, wat dacht je!
Niet, dat ze de gegeven adviezen uiteindelijk niet ter harte zullen nemen, je zou wel gek zijn, zo’n dokter ziet honderden baby’s dus die weet wel wat, maar de moeders uit de ouwe doos, zoals ik dus, nou, die keken nog óp tegen de dokter van het consultatiebureau! Ik was met mijn vier kinders een trouwe volgeling, hoor. Ik moet zeggen dat ik blij met ze was.
Mijn moeder had bijvoorbeeld haar hele leven heupproblemen, liep slecht, is diverse keren geopereerd moeten worden en dat ons kroost grondig is onderzocht op dat punt vonden we niet verkeerd. Ik heb trouwens alle afspraakkaartjes nog met de groeiresultaten en de inentingen. En ze hebben nooit iets ernstigs gemankeerd, dat geluk hadden we ook.
Wat de blindheid van mijn man betreft hebben we, voordat we trouwden, een en ander laten testen op de erfelijkheid van zijn aandoening. Die bleek een niet-erfelijke oorzaak te hebben. Ben ik uiteraard nog steeds blij mee, anders hadden we zeker niet vier van die schatjes gehad. Dat was er dan niet van gekomen.
Ik vond het consultatiebureau, dat in de tijd van míjn moeder (ik moest er als oudste kind altijd alvast naar toe om een volgnummertje te halen, daarom weet ik dat!) ‘zuigelingenzorg’ heette, wel ’n heel antiek woord, een prettig steuntje in de rug. Zelfs toen ik al meer ervaren was. Op de krantenfoto zag ik ook vaders zitten met een blote baby op schoot. Nou, dat zag je in mijn tijd niet zo. Vaders hadden een baan met zeer vaste werktijden……….