Creatief met kaars…..

‘k Hou erg van kaarsjes branden. Een gezellig soort licht vind ik dat. En nog steeds steek ik dagelijks wat kaarsjes aan, hoewel het natuurlijk allang geen kerstmis meer is, maar dat is geen bezwaar uiteraard. Dat kaarslicht helpt je door de maanden heen, waarin je ziet dat het tegen de avond al weer wat langer licht blijft, maar ja, lente is het nog lang niet.

Ik heb rond kerst altijd van die kerstmannetjes staan met zo’n lontje bovenop hun muts. Ik heb er ’n heel stel van. Gelijk met de kerstspullen heb ik ze ongebrand weer opgeborgen, want ik heb iets geks: ik kan ze niet aansteken. Dat vind ik zó zielig! Ik wil niet meemaken hoe zo’n mannetje, hij kijkt nog zo vrolijk ook, langzaam aan steeds kleiner wordt. Eerst z’n muts weg, dan z’n haren en z’n gezicht met baard verdwenen totdat ie tot z’n voetjes is afgebrand. Het vlammetje vreet ‘m helemaal op. Ik kan dat niet aanzien.

Met waxinelichten en kaarsen heb ik dat natuurlijk niet. Opgebrand? Húp, nieuwe d’r in. Maar bij een ‘herkenbaar’ wezen denk ik waarschijnlijk ( dat vermóed ik, hoor, want die fobie moet wel érgens vandaan komen) aan mijn crematiepolis. Zo heb ik ook nog geheel in tact zijnde paaskippetjes met lontje, bedoeld als gezellige kaarsjes op de paastafel. Ik zal ze nooit aansteken, terwijl ik best van een gebraden kippetje hou op z’n tijd. Die hebben dus net als de kerstmankaarsjes het eeuwige leven. Nou, dat moet ik nog maar afwachten…….