Ons huis is na het bezoek van de schilder heel netjes geworden. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Omdat we al het houtwerk wit hebben laten schilderen overal en ook het nieuwe behang wit is zegt iedereen, die het tot nu toe gezien heeft, dat het “lekker fris” is geworden bij ons. Fris, dat vind ik een woord dat bij een voorjaarsschoonmaak hoort. Daar ben ik nooit zo goed in geweest. Mijn zogeheten voorjaarsschoonmaak was en is altijd meer een voorjaarsopruiming, want ik vind dat het eigenlijk het hele jaar voldoende schoon moet zijn. Alleen vallen sommige dingen, als het buiten weer wat langer licht wordt, meer op. De zon staat nu nog niet zo hoog en als ie dan op stoffige ramen valt, ja, dan zie je dat. En dan heb ik nog het voordeel dat mijn blinde echtgenoot zegt: “Ach, zolang ík de overkant maar zie!”.

Maar ja, vroeger stookte je in de winter een kolenkachel, riep iedereen “Deur dicht!”, want we waren zuinig met de warmte en verzamelden we heel wat stof, dat moest worden afgenomen. De vrouwen moesten ook over heel wat energie beschikken. En ik héb ‘m nog, hoor, de mattenklopper, maar wie klopt er vandaag de dag nog matten? Ik meen me te herinneren dat in Amsterdam, waar we toen woonden, je maar op bepaalde uren matten mocht kloppen en dat was vróeg. Dus je moest ook nog es vroeg flink aan de gang. Beddengoed uit het raam, dat zie je ook niet zoveel meer. Van die frisse waslijnen met wapperend wasgoed ook veel minder, of ik woon niet plattelands genoeg. Maar het huishouden is niet meer wat het geweest is. Je moet nu naar de sportschool voor de broodnodige beweging.

Maar dat die echte schoonmaak niet hoeft, daar ben ik toch wel zo dankbaar voor, zeg! Vooral als het voorjaar is. Eens in de zoveel jaar de schilder en daarna zal ik wel de narcissen en tulpjes in huis halen. En sjonge, wat ís het dan toch weer lekker fris……!

Vorige week stond er in de krant dat het aan de deur verkopen van diensten en spullen weer toeneemt.Men stuurt weer vaker medewerkers op pad om mensen over te halen van energieleverancier te veranderen, zich te abonneren op van alles en nog wat en binnenkort verwacht ik de eerste tapijtverkopers aan de deur. Daarbij moet ik dan zeker aan Louis de Funès denken, maar dat ligt aan mijn leeftijd.

De overheid wil voorlichting en cursussen gaan geven om het aantal slachtoffers van dergelijke praktijken “weerbaarder” te maken. Dat zal zeker nodig zijn voor sommige mensen, want er zijn bij die verkoopfiguren zeer hardnekkige types, bij wie je stevig in je schoenen moet staan. Ik ben door de wol geverfd en heb geen cursus nodig en voorlichting al helemaal niet. Ze willen bij mij altijd graag snel een deurtje verder. Kwestie van ervaring en vastberaden kijken.

Er waren vroeger ook vrouwen die zeiden: “Daar gaat mijn man over en die is er niet!”. Dan dachten ze er af te zijn. Maar dan lokten ze meewarige glimlachjes uit bij die verkoopmannen, omdat ze voor handelingsonbekwaam werden versleten. Nou, dat wou geen vrouw natuurlijk dus stonken er heel wat mensen in. En dat schijnt nog steeds zo te zijn. Er zijn wel manieren om onder ’n contract of zo uit te komen, maar soms zit het allemaal zo slim in elkaar dat het nog ’n heel gedoe is.

Wij krijgen de Consumentengids en daarin staan soms verhalen van mensen die zo stom zijn geweest aan de deur ergens in te trappen. Dan kun je denken, en dat dóe ik ook vaak, hoor, “hoe dom kun je zijn?” Maar ja, niet iedereen is dus bestand tegen een vlotte babbel.

Of ze deurverkoop zomaar kunnen verbieden weet ik eigenlijk niet. Dan zouden de Kinderpostzegels ook geen kans meer hebben. Vroeger hadden de mensen een bordje achter het raam : “Aan de deur wordt niet gekocht”. Simpele oplossing, lijkt me. Scheelt weer een dure voorlichtingscampagne……….

* Nou, we hebben net gestemd en inderdaad, hoor! Stréng was de kiesmevrouw achter de tafel!
Zonder legitimatie mocht er niet gestemd worden. Dat gaf vooral bij oudere stemmers een heel gezoek naar de 65+kaart of iets anders dat als legitimatie kon dienen, want er was niet op gerekend. Maar ’t moest. “Gaat u maar voor, hoor! Ik ben nog wel even bezig!”, zei een oude meneer tegen ons. Ik was blij, dat ik er wél van wist. Dan maak je als bejaarde toch ’n iets vlottere indruk…….ha, ha……!

Zou íedereen nou altijd een legitimatie bij zich hebben? Als je niet van allochtoonse afkomst bent dus, hè, want die kunnen het zich sowieso niet veroorloven om zonder aantoonbaar bewijs van bestaan de deur uit te gaan. En denk erom: jij moet zelfs als volbloed kaaskop als je gaat stemmen ook kunnen aantonen dat je bent wie je zegt te zijn. Dus alleen die stempas die je thuis hebt gekregen is niet voldoende, je moet een legitimatie bij je hebben, hoorde ik.

Bij het stembureau waar wij al zo’n vijfentwintig jaar onze voorkeur uitspreken weten ze wel wie we zijn en ook dat mijn man hulp nodig heeft bij het uitbrengen van zijn stem. Wij mogen dan ook van de voorzitter van de stemlocatie altijd gezellig met z’n tweeën het hok in, omdat ze ons daar kennen.

Gisteren hoorden we een verhaal over de voorzitter van ’n stembureau in Epe, die kenbaar had gemaakt dat hij mensen, die hij al jaren kent, écht niet naar huis gaat sturen om een legitimatie te halen als ze die onverhoopt niet bij zich zouden hebben. Ben je gek, zeg!

Nou, dat heeft ie geweten. De Epese burgemeester was not amused. De voorzitter is na jaren ontheven van zijn functie. Al moet je wettelijk een legitimatie bij je hebben, overal en altijd, ik weet zeker dat er veel mensen rondlopen, die dat niet hebben. Van mevrouw de burgemeester van Epe vind ik de reactie, op z’n autochtoons gezegd, knap lullig eigenlijk en bij een vrouw kan dat niet eens, maar ja, burgemeesters kun je nou net weer niet kiezen……..