Oud en jong tussen de bloemetjes……

Ja, ze zijn nu nog schoon, mijn handen, maar zullen dat straks niet meer zijn. Letterlijk dan, hè, want als mijn klavieren op andere wijze smerig zouden kunnen worden, dan trek ik ze ergens van af natuurlijk. Nee, ik ga zo de bloembakken langs onze straatkantmuur weer beplanten met geraniums oftewel pelargoniums.

Die hebben we vanmorgen gehaald bij Intratuin. Ze waren er weer in vele kleuren. Het was er behoorlijk druk doordat een paar verzorgingshuizen deze morgen hadden uitgekozen om met hun cliënten, al dan niet voorzien van rollator of rolstoel, een rondgang tussen de planten en bloemen te maken. Soms tegen de rijrichting in, omdat de dames een reeds gepasseerde plant nóg eens wilden bekijken. Er waren, heel opmerkelijk, geen mannen bij.

Omdat ik in de gezondheidssector heb gewerkt en weet hoe lastig het soms is voor begeleiders om zo’n bezoek voor iedereen ’n beetje bevredigend te laten verlopen, heb ik veel geduld en geef ze de ruimte. Ik ben bij zo’n gelegenheid, zelf bejaard zijnde, weer eens heel blij om mijn onderstel nog zonder hulp in werking te kunnen stellen en dat ik bij mijn boodschappen niemand nodig heb. Behalve mijn kloris dan voor het betere sjouwwerk, waartoe ik ‘m niet verplicht. Hij vindt dat gewoon leuk.

Veel klandizie zal Intratuin, denk ik, niet hebben aan hun bejaarde bezoekers, want veel ruimte zullen die ‘thuis’ niet hebben. Behalve wij dan! Een kar vol met kleur hadden we af te rekenen. Leuk, hoor. Bij de kassa’s, bevrouwd door ook al wat oudere dames deze ochtend, stond vóór ons een jonge vader met z’n dochtertje van een jaar of twee, drie. Zo’n Holly Hobbie-meisje, ze hadden haar zó voor een reclame kunnen gebruiken bij Intratuin. Een tuinbroekje aan, gebloemd bloesje en een lichtgroen hoedje over haar blonde krulletjes.

Zij hadden hun kar ook vol met nieuwe bloemetjes voor de tuin. Dochter had in haar kinderwinkelwagentje ook een paar plantjes. Vader zette zijn aankopen op de band en dat wilde zij natuurlijk ook. Maar die band was hoog en ze kon er helemaal niet bij. Dat vond ze maar niks. Maar papa was druk met z’n eigen spullen dus ik vroeg of ik haar even op moest tillen. Nou, dat wou ze wel. En ik (geen kleindochters in onze familie, weet je nog?) vond dat natuurlijk ook mooi. We kregen samen al haar plantjes keurig op de band en ze was zeer tevreden. Dat hadden we mooi geklaard, zij en ik. Wát ’n leuk kind!

Kom, ik ga maar eens aan het werk, mensen. Omdat ik absoluut niet tegen tuinhandschoenen kan, ik heb ze wel, maar ik moet voelen wat ik met de planten aan het doen ben, krijg ik dus vieze handen en dat is best lekker. Straks na mijn ambachtelijke arbeid weer de rouwranden onder mijn nagels schoonschrobben onder de warme kraan. Daar doe je het allemaal voor. Net echt………