 |
Gistermiddag waren we even bij de scouting om de kleinzoons op te halen, die daar elke zaterdagmiddag met plezier naar toe gaan. De één is ’n ‘bever’ en de andere, die wat ouder is, een ‘welp’. Ze zitten met hun groepen in ’n aardig clubhuis op een prachtige locatie vlakbij Paleis Het Loo. Rondom veel bos met mooie paden om te vinden. Zo heette het ook vroeger: de padvinderij.
Dat woord hoor je nu nog maar zelden gebruiken. Ze hebben het over ‘de scouting’.
Onze jongste zoon is ook, in navolging van wat vriendjes uit de klas, nog ’n blauwe maandag welp geweest. Hij was er totaal ongeschikt voor. ‘k Vond laatst in een doos nog z’n netjes gestreken oranje halsdoekje, vroeg of ie die nog wou hebben for sentimental reasons of zo, maar nee. Hij wenste niet aan die periode herinnerd te worden.
Het was de strakke hiërarchie van die organisatie waar hij als achtjarig jongetje al niet tegen kon. En ik ben bang, dat dat nooit meer is overgegaan. Bovendien: dat welpenpetje. Hij had het heel oneerbiedig óf niet of achterstevoren
op z’n hoofd. De rituelen en bezigheden zag hij toen ook helemaal niet zitten. Er werden lichamelijk nogal wat eisen gesteld wat kracht- en klimwerk betreft en deegklonten aan een tak geregen gaar gaan zitten bakken boven een kampvuurtje, terwijl je moeder thuis lekkere boterhammen heeft, hij vond het helemaal niks.
Wij begrepen dat ook wel, hoor, dus van ons hoefde ie niet. Wij dachten dat het wel leuk voor ‘m was in de vrije natuur en zo. Maar je moet er voor in de wieg gelegd zijn, dat blijkt wel. Onze kleinzonen vinden het leuk en ze doen nu waarschijnlijk ook heel andere dingen en zullen met hun tijd zijn meegegaan, lijkt mij.
Ik herinner me, dat er bij mij in de eerste klas van de MMS een meisje zat, dat op de Baden-Powell-dag, ergens in februari, geloof ik, in haar padvindstersuniform op school kwam. Een donkerblauwe jurk, met veel zakken, koorden, emblemen, geborduurde letters, ’n riem en een fluit. De klas was onder de indruk. En de dame in kwestie vond dat wel mooi, want dat was de bedoeling. Ze is ongetwijfeld akela geworden……