Cadeautje…..

Vanmorgen heb ik de la opgeruimd waarin ik van alles bewaar, dat per post binnenkomt en niet meteen doorkan naar de blauwe oud-papierbak, omdat het nou eenmaal een rekening is die betaald moet worden of een formulier dat moet worden ingevuld. Dat doe ik meestal niet meteen. Zoals nette mensen dat doen. Ik schuif het eerst uit het zicht in “de” la. Die kan uiteraard na verloop van tijd niet meer zo soepeltjes dicht en dat is dan het moment om maar eens orde op zaken te gaan stellen.

Nou moesten we vanmorgen een telefooncontract hebben en dat moest in die la zitten. En dat bepaalde dus even het moment. Het zat er ook in, hoor, dat scheelt. Ik heb veel geregeld en weggegooid en de la kan weer probleemloos dicht. Ik weet weer wat er allemaal inzit. Dat we vooreerst geen pasfoto’s hoeven, want met ’n beetje goeie wil van degeen die ze van ons nodig heeft, kunnen ze nog dienst doen. De giroafschriften zitten weer in de mapjes. Zat het slop in, want met telebankieren heb je die eigenlijk niet meer zo nodig. Ze lopen ook achter. En omdat mijn man ze in braille krijgt wordt het ook vol in mijn la. Ik ontdekte nog meer.

We steunen nogal wat goeie doelen. Niet dat we nou zo charitatief zijn ingesteld, maar nadat we met pensioen gingen vonden we vaak, dat wij het zo slecht nog niet hadden vergeleken met allerlei van die doelgroepen en zo kwam er telkens wel weer eentje bij in de loop der jaren. Ook kunnen we zo moeilijk iets weer afzeggen. Soms ook doordat we niet zouden wéten hoe dat zou moeten, want begrijpelijkerwijs zijn de goede doelen niet zo scheutig met informatie daarover. Maar het is zo zoetjesaan een aardig bedrag per maand. En het staat wel mooi op je belastingaangifte, dat dan weer wel, maar toch.

Nou krijg je van tijd tot tijd ook iets van verschillende van die instanties: wenskaartjes. Gratis, met op de achterkant dik gedrukt de naam van het goede doel. Die gebruik ik nooit. Ze zijn vaak mooi, hoor, soms nog vervaardigd door de plaatselijke bevolking ook, je ziét ’t ze doen, maar ik zal ze niet wegsturen. Niet omdat ik ze de naamsbekendheid niet zou gunnen, maar om het feit dat je de hartelijke gelukwensen op ’n koopje verstuurt. Iedereen weet, dat je hun kaartje gratis hebt gekregen en niet eens even de moeite hebt genomen om bij de plaatselijke Bruna of Readshop een mooie kaart uit te zoeken voor het feestvarken. Bovendien lijkt het of je wilt zeggen: kijk mij eens, ik steun een goed doel.
Ik hou daar niet van.

In mijn la ligt dus een verzameling van kaartjes (en adresetiketjes ook nog, met mijn naam erop om aan te tonen hoe goedhartig ik ben!), waarvan ik gewenst had, dat de kosten om ze te drukken besteed waren aan het doel dat ze vertegenwoordigen. Ik hoef geen relatiegeschenk……

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)