’n Kind kan de was doen……

’n Wethouder in Rotterdam wil bezuinigen. Nou willen volgens mij álle wethouders in heel Nederland dat, maar deze heeft er ook bij verteld hoe ze precies wil dat ’t gebeurt. Ze vindt dat kinderen in een gezin waar één van de ouders, of misschien wel allebei, iets mankeert, moeten meehelpen het huishouden draaiende te houden. Vanwege de kosten, want dan is er minder thuiszorg nodig. En dat is voordeliger voor de gemeentebegroting.

Er waren enorm veel lezersreacties op dat bericht in de krant, want de wethouder had ook de leeftijd genoemd van waaraf zij vond, dat zo’n kind maar eens de handen uit de mouwen moest steken om de kosten te drukken. Vanaf vijf jaar, zei ze. Een meisje in India loopt vanaf die leeftijd al water en stenen te sjouwen dus dat kan best. Dan kon een kind hier al best ’n wasje in de wasmachine doen. Vooral dat wasje deed de deur dicht. Es ’n keertje de tafel dekken of speelgoed opruimen, dat was normaal, maar de was doen? Dat ging te ver, vond men.

Kijk, de reden waaróm die wethouder kinderen wil inschakelen bij het huishouden kan ik niet waarderen, want dat gaat weer eens om geld en dat zou niet moeten. Maar dat kinderen leren hun zelfgemaakte rotzooi op te ruimen lijkt me niet verkeerd. Ik ben bang, dat ik zelf niet zo supernetjes in elkaar zit waar het huishouden betreft. Ik hou uiteraard wel van schoon en ik heb heus wel bijgeleerd, hoor, in de loop van mijn leven, maar weet je, ik had nooit zo’n last van rommel! Nu veel meer. Voordat ik ’s nachts ga slapen ruim ik op. De kranten, vuile kopjes en glazen, de keuken ook. Ik vind dat lekker opstaan ’s morgens. Nieuwe dag, nieuwe rommel. Zoiets.

Toen de kinderen klein waren moest wel, voordat hun blinde pa thuis kwam van z’n werk, al het speelgoed van de vloer als ze dát, en natuurlijk hun vader, heel wilden houden. Maar verder zijn onze kinderen volgens mij nooit zo erg lastig gevallen met “huishouden”. (Ik hoor graag, vooral van de meiden, of zij dat ook zo hebben ervaren!)

Mijn moeder had vroeger een uitdrukking als ze de deur uit ging en er nog van alles in huis gedaan moest worden, waar ze zelf niet aan toe was gekomen. Dan zei ze tegen mij, ik was nu eenmaal de oudste: “Doe, wat je hand vindt om te doen”. Nou, en dat deed ik dan. Als kind vond mijn hand misschien niet zoveel, maar later, toen ze nogal eens in het ziekenhuis verzeilde, werd dat vanzelf veel meer. Ik heb dat nooit als zo belastend ervaren, want het was nou eenmaal zo. En ik denk, dat veel kinderen dat zo voelen. Als logisch. Daar heb je helemaal geen wethouder voor nodig.

Familie die bijsprong hadden we niet echt in de buurt en gezinshulp hadden we waarschijnlijk als inbreuk op onze privacy beschouwd en niet gewaardeerd. Dus waar het nódig is, moet geholpen worden. Want het leven, ook dat van kinderen, is enorm veranderd, ook al zullen veel kinderen ook nu ’t logisch vinden dat ze gewoon meehelpen. En dan mag de toegevoegde hulp wat kosten. Ook in Rotterdam. En in Apeldoorn, Haarlem, Medemblik, Dokkum, Maastricht en waar dan ook……..