Blind vertrouwen……

Vergeten je man mee te nemen uit een winkel is een vreemde ervaring. Vooral als je al bijna 50 jaar met die man getrouwd bent. Dan ga je toch aan ‘m wennen, zou je denken. Maar dat ging dus zo: we deden met z’n drieën boodschappen in ’n supermarkt. Niet een waar we dagelijks komen en dat is wat mij betreft misschien een verzachtende omstandigheid.

We hebben altijd een vaste manier van ons voortbewegen in zo’n winkel. Mijn man neemt de winkelwagen bij de duwstang, dan pakt onze zoon de kar bij de voorkant en loodst zo z’n blinde pa makkelijk en onopvallend door de paden. Als we met z’n tweeën zijn fungeer ik als leider, dat snap je. Maar nu was ik een loslopende vrouw. Vooral als het ’n zaak is waar ook non-food artikelen zijn, hebben de mannen meer belangstelling voor het bier en allerlei technisch spul, terwijl ik kijk of er leuke spelletjes of boeken zijn voor de kleinkinders, sokken, keukenspullen of wat mij maar interesseert. Je had misschien al begrepen, dat we bij de Lidl waren.

Toen we verzameld hadden wat we in minder of meerdere mate nodig hadden, rekenden we af, waarna ik mijn zoon met ’t wagentje naar buiten zag lopen, naar ik aannam vergezeld van zijn vader. Ik liep toen nog wat te rommelen met de kassabon en mijn portemonnee. Ik kwam bij de auto waar mijn zoon de boodschappen aan het inladen was en ik vroeg: “Waar is pa?” “Weet ik veel”, zei hij “in de winkel, denk ik!”

Ik op ’n holletje weer naar binnen natuurlijk en ja hoor, daar stond ie nog, bij de kassa, maar wel met een grijns op z’n gezicht. Nooit last van paniek, die man, ook omdat hij veronderstelt dat die bij mij groter zal zijn en daar verheugt ie zich alvast op. Hij vertelde wel, dat ie heel zachtjes “Els!” had geroepen, maar toen hij geen antwoord kreeg gedacht had : “Nou, ze komt wel weer”. Wat een vertrouwen in mij, hè? En dat nog steeds, na zoveel jaar. Ik vond het wel heel stom van mezelf, hoor: wie vergeet er nou z’n man? Maar z’n vertrouwen was dus niet voor niks. Bovendien, ach, je gaat ‘m toch missen, hè…….