 |
Onze tandarts, bij wie we vanmiddag moesten zijn, heeft zoals elke kiezensmid in zijn wachtkamer tijdschriften liggen ter voorkoming van klachten over de wachttijden. Ter lering ende vermaeck doet hij ook nog wat aan de kunst, want hij heeft reproducties van Corneille aan de muur hangen. En dat geeft wel cachet aan de zaak. Die schilder is nog niet zo lang geleden overleden dus dat was wel actueel. Maar dat kan toeval zijn want ik kom er niet drie keer in de week.
Maar om op die tijdschriften terug te komen, aan de samenstelling van die collectie wordt ook aandacht besteed. Er liggen geen Story of Privé, maar bladen die je vaak zelf niet koopt. Doe ik met Story en Privé ook niet, maar dat terzijde. Nee, autobladen voor de mannen en soms dure woonbladen ook. Ik zei het al: kwestie van cachet. En ze zijn ook nog es van recente datum en dat kom je ook niet zo vaak tegen. Omdat ik nog even op mijn man moest wachten die onder de boor lag, keek ik zo’n woonblad even in. Nou, leuk hoor. Je zou, dat staat op het omslag, geïnspireerd moeten worden zo aan het begin van ’t jaar.
Wat ik alleen altijd zo jammer vind is dat de huizen die er in afgebeeld staan nou nooit eens zo’n gewoon huis-tuin- en keukenhuis is, zoals het onze. Zo’n heel gewoon jarenzeventig doorzonhuis. Goed en geriefelijk, hoor, ik ben er heel tevreden mee, maar altijd zijn het huizen met mooie hoge plafonds, woonkeukens en joekels van slaapkamers, waar de bewoonster, want die doet dat meestal, de mannen zijn meer voor het groffe werk als ze het niet uitbesteden aan een aannemer, de beeldigste dingen mee uithaalt. Ze importeert dan en passant ook zelf meubels uit Frankrijk of Engeland of heeft ’n winkel in die richting. Of het huis staat in Denemarken of Zweden waar ze ook heel wat van wonen afweten. Zo leuk om allemaal te bekijken, maar inspireren doet dat me niet. Ik vind het enig voor die mensen en jaloers ben ik ook niet, want over het opruimen en schoonhouden van zo’n huis gaat dat blad natuurlijk niet. Dat is weer een ander tijdschrift.
Ik las vanmiddag ook over hoe je een kleine ruimte geriefelijk kunt inrichten. En dat was ook zo’n appartement, waar een gemiddeld mens niet voor in aanmerking komt of niet kan betalen. Wij brainstormen ook wel eens, hoor, over wat je allemaal nog met en aan ons huis zou kunnen doen. Openslaande deuren naar de tuin en dakkapellen en zo. Maar dat zou heel wat kosten en zulke hersenspinsels ragen we dus snel weg. Bovendien vertelt zo’n woonblad ‘wat er echt niet meer kan’ en alles over de ‘trends’ en de kleuren van dit jaar. Volgend jaar weer andere kleuren natuurlijk. Ja, de economie moet blijven draaien, dat weet ik ook wel. Alleen denk ik tevens: “Dat maken we zelf wel uit.”
Maar weet je, dan komen we na zo’n tandartsbezoek gezellig thuis in ons warme huis, waar de spullen staan waarvan we nog precies weten waar ze vandaan komen en we ze hebben gekocht. En met hoeveel gezucht we ze soms in elkaar hebben gezet. Nee, chic meubilair hebben we niet, dat is voor in de woonbladen. We wonen op een prima plek, hebben gezellige buren, alle voorzieningen in de buurt. Het winkelcentrum gaat zelfs, speciaal voor ons, de klanten, verbouwen, want dat is de trend, hè: verbouwen. Dus wat willen we nog meer? Niks. We doen gewoon aan droogzwemmen……..!