Nachtwerk……

Onze oudste dochter is vandaag jarig. En omdat het alweer zo laat is, komt bij mij de zeer toepasselijke herinnering bovendrijven dat ik op dit moment van de nacht, maar dan alweer aardig wat jaartjes geleden, zeer druk bezig was haar ter wereld te brengen. Ze was ons eerste kind, we woonden zeer bescheiden op twee kamers, dus niet direct om medische redenen, maar meer om praktische, vond men het beter dat ik dat in het ziekenhuis deed. Onze huisarts zou me bijstaan.

Afgezien van het natuurlijk geweldige resultaat van al mijn inspanningen, helemaal gezond en compleet met alles er op en er aan, kan ik me toch een paar dingen nog heel goed herinneren. Het ziekenhuis was rooms-katholiek dus de hoofdzuster van de kraamafdeling was een non. Die kwam, zolang er nog geen actie was, alleen zo nu en dan eens kijken, maar verdween dan weer. De vader in wording zat te dommelen in een stoel, want het was stervenswarm in die verloskamer. Het was buiten ook meer dan 20 graden onder nul. En de verwarming gaf van tijd tot tijd een zeer irritant gebrobbel vanwege lucht of doorlopend water of zoiets. Die irritatie, die blijft je bij.

Toen er wel wat ging gebeuren was daar die non, die vlak boven me ging hangen en siste wat ik allemaal moest doen. Alsof ze er verstand van had, theoretisch dan. Maar dat mens had zó’n slechte adem, dat ’t bijna niet te harden was. Alleen daarom al wou ik wel opschieten. Bovendien vond ze dat ik ’n beetje flink moest zijn en mijn best doen. En verdorie, dat dééd ik al. Ik vond ’t een stom mens.

Ineens was onze dokter er ook en bovendien een stuk of zes verpleegsters, die gezellig kwamen kijken naar de voorstelling. Het kan je op zo’n moment trouwens geen moer schelen, hoor, al was heel Bussum komen kijken. Toen was ons hummeltje er zomaar en deed wat ze moest doen: huilen. “Ohhhhh!”, zei iedereen en “een dóchter!”, zei de dokter. Want vroeger wist je dat pas op dát moment! Nou, wij blij. Daarna vroeg de dokter of ik een kruissteekje of ’n flanelsteekje wou, want er moest nog wat gehecht.

Na uitgebreide bezichtiging ging onze dochter naar de babykamer, ik mocht naar de zaal om eindelijk te slapen en mijn kloris vroeg, praktische man als ie altijd al is geweest, of hij met de dokter mee mocht rijden om thuis te komen en dat mocht. En dat alles gebeurde in de vroege uurtjes van de 14e januari van die deksels koude winter, waarin Reinier Paping de Elstedentocht won.

Buiten is het nu 10 graden……..