Psychologie van de zeer koude grond……

Het EK allround schaatsen in Collalbo hebben we vanmiddag even gekeken. We kijken altijd alleen maar de kortere afstanden omdat we de lange ook lang vinden duren. De einduitslag horen we dan morgen wel. We moesten ook nog boodschappen doen. We zagen dat Anni Friesinger en Rintje Ritsma als analytici hadden mogen aanschuiven bij de grote Smeets. Ik vind Anni een leuk mens en ook Rintje is niet te versmaden natuurlijk. Als kleinzoon dan, hè. Of is ie daar al te oud voor? Zij hebben er ook echt verstand van. De rijders werden van tevoren allemaal besproken inclusief hun kansen. De commentatoren voor de ritten waren Snoeks en Hersman en die hebben er ook verstand van.

Aan hen werd gevraagd hoe ze dachten over de kansen van Ireen Wüst, want die hadden ze zien trainen. “Nou”, zei Frank “ze zit goed in haar vel, hoor! Ze twitterde er vrolijk op los.” Dat is dus een teken dat het goed met je gaat: je twittert. Het nieuwe criterium: als je twittert is alles in orde met je. Dus zodra iemand niét (meer) twittert moet je je zorgen gaan maken om die persoon.

Ik vond het woord ‘twitteren’ altijd al iets weg hebben van min of meer zinloos kwetteren, zoiets als wat mussen doen als ze bij mekaar in de heg zitten. Niks belangrijks te melden eigenlijk, hetgeen trouwens de voornaamste reden is waarom ik niet twitter. Bovendien: die honderdveertig karakters per keer, daar kan ik niks mee, veel te weinig. Maar toch gaat het ondanks dat alles uitzonderlijk goed met mij, hoor!

Nou ja, als je, zoals Ireen, zin in twitteren hebt vlak voordat je een belangrijke kampioenswedstrijd moet rijden, dan kun je dat ongetwijfeld beschouwen als ’n teken van ontspannen zijn. Kom je dus ooit iemand tegen, die een beetje moeilijk kijkt, dan zou je eerste vraag moeten zijn: “Zeg, twitter jij eigenlijk wel genoeg?”

Coaches en psychologen gaan dit gebruiken in hun behandelingsstrategiën, mark my words………!