Moederkoekje van eigen deeg…….

Zondag is het weer moederdag. Hoe ik over moederdag denk heb ik wel eens eerder verteld. Commercieel interessant voor de middenstand. Voor mij hoeft ’t dus niet. Hoewel ik ’t leuk vind als ze hun moeder waarderen, vind ik dat overdreven eerbetoon en die te dure cadeaus gewoon onzin. Welke moeder verdient zo’n eerbetoon? Ja, moeder Theresa, maar die is er niet eens meer.

En daarom vind ik het wel mooi, dat mijn oudste dochter (die van de week toch nog wat lekker ruikende beautyspulletjes kwam brengen, om haar moeder op te leuken en omdat ze niet in town is zondag) dit weekend heerlijk als moeder met man en kroost in Zeeland gaat relaxen en dat mijn jongste zoon, van wie ik weet dat ie best veel van me houdt, zegt: “Ja hoor es, ik heb je met Pasen nog gezien, hoor!”.

Ik weet zeker, dat ik nooit een perfecte moeder ben geweest. Nooit echt geprobeerd, want ik wist dat ’t niet zou lukken. Wel m’n best gedaan natuurlijk, maar ja, het zat er gewoon niet in. Voor mij hadden ze die aparte dag dus niet hoeven in te stellen. Maar weet je, doordat ik nooit zo héél erg mijn best heb gedaan, misschien zien ze me daarom nu nog wel zitten. Ergens hoop ik dat maar. Want grote spanningsvelden of knallende ruzies zijn er bij mijn weten nooit voorgekomen hier. Misschien ook wel te weinig, hoor, dat kan ook.

Ik had natuurlijk ook het geluk, dat de moeders van nu níet hebben, dat de tijd toen onze kinderen klein waren, nog aardig overzichtelijk was. Jaren zestig, zeventig. Nog weinig televisie. Snuf en Snuitje waren de ruigste slechteriken en later gooide “de deftige dame” van de Stratenmaker-op-Zee-show er nog wel eens ’n ondeugend scheetje tegenaan. Nog later kwam Annie M.G., die wel eens iets controversieels aansneed, maar dat was het wel.

Huisregels, hadden we die? Ik geloof het niet. Wel vanzelfsprekendheden. Moeilijkheden met eten hadden we eigenlijk ook niet. Ons motto was “Je eet niet voor mijn plezier”. De een lustte dát wat minder en de ander dát. Het middelbareschoolwerk, dat ze ook niet voor ons plezier maakten, daar hebben we ons ook weinig mee bemoeid Te weinig misschien? Maar ik was geen perfecte moeder, dat zei ik al. Als ’t nodig was en ik was slim genoeg in dat bepaalde vak, dan hielp ik wel es natuurlijk. Overhoren of zo. En er is er best wel eens een geweest, die ’n beetje teveel in de wind is gaan staan in de veronderstelling dat ’t hem of haar wel aan zou waaien, maar daar kom je dan wel achter.Het is allemaal naar tevredenheid gegaan qua opleiding. Niet allemaal tienen op de lijst, maar zevens vonden wij ook heel prachtig en zij ook. Nee sorry, geen strebertjes hier.

Dus die tweede zondag in mei mogen ze van mij wel “de dikvoormekaar”-dag noemen. Moeder is, als ’t goed is, dan wel een onderdeel van die benaming. Dik klopt ook wel aardig bij mij, nou ja, móllig, dat klinkt wat leuker. Mijn zus noemt ons “Huisje Weltevree”. Of dat spottend bedoeld is weet ik niet precies, maar anders: nou ja, vooruit dan maar…….

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)