Spits…..

In de auto hoorden we een meisje gisteren op 3FM een absurd verhaal vertellen. Hoe ze bij de verkeerde begrafenis had gezeten. Alles wat ze hoorde klopte, de voornaam, het feit dat de overledene twee kinderen had en wel meer toevalligheden waardoor ze geen argwaan had. Ze kende de familie verder niet anders had ze het daaraan kunnen zien misschien. Pas toen ze een bidprentje kreeg (dat is iets katholieks, dacht ik?) kwam ze er achter dat ze om de verkeerde had zitten treuren. Een bizar verhaal dat bij de jongens van 3FM veel succes had.

Iets dergelijks, maar dan wel iets minder spectaculair, hoor, is mij ooit eens overkomen samen met een hele groep mensen. Er was een cliënt van het revalidatiecentrum waar ik werkte om het leven gekomen bij het oversteken van een weg in zijn woonplaats, een dorp in Brabant. Daar liep dwars door het dorp een drukke straat met veel vrachtverkeer. Daar hebben dorpen, al dan niet in Brabant, wel vaker last van.

De treurnis in ons centrum was groot en we gingen dan ook als begeleiders met een flinke groep mederevalidanten van de man naar de begrafenis. We vertrokken goed op tijd, iedereen was in de gepaste stemming en zo gingen we richting Brabant. De naam van het dorp weet ik echt niet meer, maar het was klein. Onze chauffeur reed dus naar de enige torenspits die hij zag en we hielpen de mensen uitstappen.

We vonden het wel ’n beetje stil rond de kerk. Net of er niks te doen was eigenlijk. De rouwkaart werd er nog eens bijgehaald en ja, de tijd klopte en de dag ook en dit was toch ook het juiste dorp…. Een voorbijganger hielp ons uit de droom, want de gereformeerde gemeente (niks bidprentjes dus!) zat in een schoolgebouw, heel ergens anders in ’t dorp. Hij wees ons de weg, iedereen de bus weer in op weg naar het juiste adres. Ook daar was het stil, want iedereen was al binnen en ze waren uiteraard al begonnen.

Het is in zo’n geval al moeilijk om als je te laat bent in je eentje ongemerkt binnen te komen en gauw ergens te gaan zitten, dus als je met een groep slecht-tot-nietsziende mensen een gebouw binnengaat valt dat, om het zeer mild uit te drukken, nogal op. Bovendien had men voorin stoelen voor ons vrijgehouden. We voelden ons zeer opgelaten. Gelukkig zag het merendeel van ons gezelschap de geërgerde blikken toch niet, elk nadeel…enz.

Verder werd het eigenlijk best nog een gezellige middag en hebben we later nog gelachen om die stomme vergissing. Ach ja, je moet de vrolijke kanten van het leven maar niet verwaarlozen……