Omdat ik vanmorgen mijn rijbewijs moest verlengen op ’t stadhuis, was ik op zoek naar de gewenste ‘recente’ pasfoto die ze van me wilden hebben. Heel erg recente had ik eigenlijk niet, maar gôh, zóveel ben ik niet veranderd in die paar jaar. Vind ik dan.
D’r zullen best wat rimpels bijgekomen zijn, maar die zie je gelukkig niet zo op het formaat van een pasfoto en bij het nemen van een dergelijke foto zit je ook stil dus ’n eventueel wat krakkemikkiger voortbewegen zie je ook niet. Ik vond dus dat het exemplaar dat twee jaar geleden voor mijn paspoort werd vervaardigd er nog best mee door kon. De ambtenaar zei er ook niks van dus dat was zo.
Ik kwam, toen ik zo aan het zoeken was naar die pasfoto, ook de ” ‘restantfoto’s’ van mijn familie tegen. Ik denk, dat het iedereen wel overkomt dat er pasfoto’s overblijven. Je hebt er doorgaans maar één of twee nodig.
Ik heb ze allemaal es naast mekaar gelegd. Bij sommige zat er wel twintig jaar tussen, zeg! Mét bril, zonder bril, smalle koppies, bollere koppies, T-shirts en truien werden overhemden, blond haar werd grijs (dat slaat op de ouwelui natuurlijk) en grijnzen mocht op ’n gegeven moment ook niet meer, wij probeerden elkaar altijd aan het lachen te maken bij de fotograaf, dus de ernstige blik deed zijn intrede. Ronduit chagrijnig zelfs.
In mijn portemonnee heb ik foto’s van de kleinzonen. Nou, dat is helemaal veranderlijk volk, hoor! Ik krijg wel altijd de laatste lichting afbeeldingen toegeschoven van mijn dochters. Die schoolfotografen weten van wanten: elk jaar is er wel een fotoshoot op school.
Ik vond al dat de tijd zo snel gaat, maar met die fotosessie van mij vandaag word je er weer eens even met je neus bovenop gedrukt. Het is hollen door de tijd, mensen, en daar moet je eigenlijk maar niet al te veel bij stilstaan…..