Afspreken…..

Het vergeten van een afspraak overkomt iedereen toch wel eens? Of je moet zo’n georganiseerd figuur zijn met een echte agenda of misschien wel een secretaresse die je aan alles herinnert. En tegenwoordig kun je ook je computer of je telefoon als zodanig instellen, dat je tijdig gewaarschuwd wordt. Ondanks dat kregen wij nog wel es de tandarts aan de lijn (dat regelde hij toen nog zélf!) met de barse vraag: “Waar wás u?” Dan moest je snel een smoes bedenken of, dat kan ook, eerlijk opbiechten: “Sorry, helemaal vergeten, die afspraak!” Maar dat gebeurt je alleen als je niet bang bent voor de tandarts. Of juist wel, nou ja, het overkwam ons vaak omdat we zo druk waren. Onze tandarts was wel altijd zo aardig om het consult niet te berekenen. We hebben, ook nu nog, de afspraken meestal laat in de middag. Indien vergeten kan iedereen lekker vroeg naar huis dus het is eigenlijk heel aardig. Alleen over dat niet berekenen ben ik niet meer zo zeker.

Echt heel strikt een bezoek afspreken voor een visite van kennissen of zo, doe je nog maar zelden, toch? Wij klaverjassen elke veertien dagen en dat spreken we wel af, zo van : “Your place or mine”, maar verder komt iedereen maar zoals het uitkomt. Kom je onverwacht dan heb ik wel koffie,  de cake of de appeltaart moet je er dan maar bij denken.

Ik herinner me trouwens een vergeten afspraak, toen we hier pas woonden , met oude buren, die er speciaal voor waren gekomen en ’s avonds plotsklaps voor de deur stonden. De hele familie met de benen op de bank voor de televisie en de kamer was nou niet direct opgeruimd, want we hadden de hele dag gewerkt en ik schrok me uiteraard wild. Want ik had ook nog eens niks in huis, waarmee je doorgaans visite pleegt te verwennen. ’n Droog biskwietje was het wel zo ongeveer. We lieten natuurlijk niets merken dus: welkom, welkom!

Er werden, na wat opgewonden gesmiespel in de keuken, spoorslags kinderen op uit gestuurd (toch makkelijk, dat je die dan hebt, hè?) om bij een benzinestation, want de supermarkt open tot 10 uur was toen nog niet, iets koekerigs, chips en borrelnootjes te halen. Mijn kloris hield onderwijl de visite bezig, terwijl ik héél lang deed over het koffiezetten. De meegebrachte bloemen moesten natuurlijk ook nog in het water gezet worden. Onderwijl was het reddingsteam weer terug van hun missie en kon eindelijk de koffie geserveerd.

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen, dat onze ex-buren niks gemerkt hebben van de consternatie die hun komst teweeg bracht. Zo dom waren ze niet. Maar het werd heel gezellig en we hadden een leuke avond met veel verhalen en ze vonden ons huis ook leuk. We hadden een wijntje er bij, want dát hadden we natuurlijk wel in huis en dan de chips en de borrelnoten. Nou, er was op ze gerekend, hoor!

Ik weet wel dat als me nú zoiets zou overkomen, we gewoon zouden zeggen: “Verrek, dat is waar ook! Jullie zouden komen! Nou, kom d’r in, gezellig! Er is geen taart, maar waarschijnlijk zijn jullie toch aan de lijn, ha, ha! Hoe is ’t er mee? Koffie? O, je drinkt thee tegenwoordig. Kan ook. Rooibos of groene? ” En wijn en bier is er sowieso. Eigenlijk zijn we steeds voorbereid op onverwachte visite. Je leert van zo’n ervaring, hè? Zonder afspraak……

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)