…..een huis vol klokken kun je wel een klokhuis noemen…..

Elk half jaar denk ik:”Waarom hebben we in ’s hemelsnaam zoveel klokken?” Klok aan de muur in de slaapkamer. En ja, vanwege het formaat is het wel handig als je bij het wakker worden zonder bril kunt zien hoe laat het is. Of hoe lekker vroeg nog, ook handig.

De klok in de badkamer moet er eigenlijk ook wel zijn om je te laten opschieten als je ergens heen moet en op tijd moet zijn. Nou hoeven we niet zo vaak meer ergens stipt op tijd te zijn, ja de dokter en de tandarts misschien, maar toch…..

Klok in de huiskamer. Iedereen heeft wel een klok in zijn woonkamer. Wij hebben er zelfs twéé. Eén staat en de andere hangt, maar staat ook. Stil. Maar hij is wel mooi om te zien en we kregen hem ook van mijn moeder toen we twaalfeneenhalf jaar getrouwd waren. Meer dan veertig jaar geleden en daar zit dus de familieherinnering aan. Alleen is ie niet zo handig in het gebruik. Bijna dagelijks opwinden, hij moet nogal vaak gesmeerd en dan slaat hij ook nogal lawaaiig. Vandaar de stilte. Maar we kijken naar ‘m. Ik dan.

En dan hebben we ook nog een duidelijke keukenklok. Daar wordt veel op gekeken, want hij hangt op een strategische plek waar je vaak bent en langs loopt.

Op mijn zolderkamer heb ik ook een klok, maar die hangt zo hoog, dat ik er niet bij kan. Ik heb iemand nodig om de batterij te vervangen en hem in het voorjaar vooruit en in het najaar achteruit te zetten. Dat komt er vaak niet van. Maar ik heb ‘m eigenlijk ook niet zo nodig, want ik kijk wel op mijn computer hoe laat ’t is en dan weet ik meteen ook de datum, want die staat er bij. Kom daar es om bij een gemiddelde klok.

Ik heb ook een horloge om, maar heel raar, daar kijk ik zelden op. Dat komt natuurlijk door al die klokken in huis. Nou ja, waar ik zelf bij kon, heb ik ze vanmorgen weer op zomers gezet, hè, hè…..

…..met zoiets als vierde in de rij is misschien wel de moeite van een studie waard…..

De C1000 in ons winkelcentrum is een Jumbo geworden. Gevestigd in dezelfde ruimte als de vorige supermarkt, maar de inrichting is zo veranderd, dat ie ineens veel groter lijkt. Jumbo-, mega-, super-groot. Iedereen loopt maar door elkaar heen, want het is ook nog es zoeken geblazen waar alles staat. Onrustig.

Ik was er gisteren voor de tweede keer sinds de opening vorige week, maar ik moet erg wennen. Zo hier en daar zie ik nog wel een gezicht, dat bekend is doordat de betreffende medewerker kennelijk is overgenomen, maar verder is er weinig overgebleven van de winkel die we kenden.

Overal hangen borden die ons ervan moeten overtuigen, dat we in de goedkoopste supermarkt rondlopen. Als je bij de kassa de vierde in de wachtrij bent en er geen extra kassa opengaat of zoiets, dat snap ik niet helemaal, hoor, hoe dat werkt, dan krijg je je boodschappen gratis. Ik betaal wel gewoon, daar ben ik niet bijdehand genoeg voor.

Ik zal het nog moeten ontdekken en het zal wel wennen allemaal, maar ik mis de oude winkel wel ’n beetje. De nieuwe eigenaar is een Brabander, die alles van genoegelijkheid zou moeten weten, toch? Onze zoon mist z’n speciale biertje, want dat verkoopt ie alvast niet. Maar er staat wel een bord: “als u iets mist, vertel het ons, dan zorgen we dat het er komt.”

Het is dus wennen voor iedereen. Van Brabant naar Apeldoorn, dat is ook best ’n end. En weet je wat ik ook vind? Het is er zo verschrikkelijk géél! En nou hou ik best van de kleur geel, hoor, en het is bijna Pasen ook, maar nou ja….we zien wel…..

Er stond vandaag een artikel over zingen in de krant. Daarin las ik, dat veel mensen baat hebben bij het uit volle borst kwelen. Vooral die volle borst oftewel je longen vol met lucht is goed voor je lijf en je leden. Zelf ben ik niet zo zangerig meer. Vroeger wel lid geweest van wat koren, maar toen ik pianobegeleiding ging doen kwam het er niet meer zo van.

Er zijn ook mensen, die onder de douche zingen en “O sole mio” aanheffen tijdens het inzepen. Daar kan ik me nou weinig bij voorstellen. Misschien is dat meer iets voor mannen, zoals “O sole mio”dat ook is. Het lijkt me, dat vrouwen meer neurieën. Uit genoegen omdat je lekker warm en schoon wordt. Maar dat ligt helemaal aan je karakter, hoor en niet in het minst aan hoeveel tijd je te besteden hebt. Als er vijf man aan je badkamerdeur staan te rammelen valt er weinig te neurieën wellicht.

Maar dat zingen goed is voor een mens staat als een paal boven water. Toen wij nog werkten bij een revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden hadden we een koortje van revalidanten. Mijn kloris en ik deden dat in onze vrije tijd als extraatje, omdat we het zelf ook hartstikke leuk vonden om te doen. De ‘repetities’ waren altijd op maandagavond. Direct na de maaltijd tot aan de koffie om half acht. Wij zeiden altijd, dat het een prima manier was om de maaltijd te laten zakken. De lokatie was in het gebouw waar een piano stond.

De nieuwe revalidanten kwamen ook altijd op maandag binnen en werden dan vaak door “oude klanten” meegenomen om mee te komen doen. Dat vonden de meeste mensen een leuke binnenkomer. En op een koor heb je buren en meteen aanspraak. Ons repertoire bestond meestal uit bekende liedjes en het lag natuurlijk een beetje aan de mensen die in huis waren of je ook een keer wat moeilijkers kon proberen en dat wisselde nogal eens. We hadden soms een koor met veel meer vrouwen dan mannen, maar ook wel eens andersom. Sloten ineens vier vrouwen hun revalidatie af en gingen naar huis. Dan was de samenstelling plotseling anders en hadden we een gemengd mannenkoor. Maar dat had ook wel weer wat.

Maar plezier in zingen was er altijd. Als het tegen half acht liep, hoefde ik alleen maar even het voorspelletje van het schone lied van Rita Corita “Koffie, koffie, lekker bakkie koffie!” te spelen of iedereen stond op, trok onder het galmen van deze klanken z’n jas aan en vertrok gezellig zingend naar het hoofdgebouw, waar inderdaad de koffie klaarstond.

Dus zingen is goed voor je lijf, voor je stemming en goed voor je geest. Het hoeft ook niet altijd Bach of Mozart te zijn, hoewel dat voor veel mensen misschien wat meer cachet heeft dan het repertoire van mevrouw Corita, maar de koffie na afloop smaakt er niet anders van.

Voor ons is het een leuke herinnering…..!

…..we hadden een bijzonder koor: de dirigent zag de leden niet en vice versa. Geen enkel probleem….!

…..nou, Drenten en Groningers…? Nee, toch….?

Er is heel wat ophef over de wolf, die in het noorden van ons land rondloopt en zich weinig van ons lijkt aan te trekken. Er zijn nogal wat mensen ongerust over het feit, dat ze niet meer  rustig boodschappen kunnen doen en al helemaal hun kinderen niet onbezorgd buiten kunnen laten spelen. (En we hebben die agressieve uil ook al!) Maar jongens, het is er maar één, die wolf. Ja, hij is levend, dat wel.

Eén, dat valt best mee, toch? Hij laat zich fotograferen en filmen zonder problemen. En de kans dat ie terug gaat naar waar hij vandaan is gekomen, want een tweede wolf waar hij een roedeltje mee zou kunnen opzetten is zo te zien niet voorhanden, zou toch ook kunnen? Zeg ik dan met mijn onverstand van wolven.

Het zou zonder meer slim zijn om even naar het troika-lied van drs.P te luisteren. Dan hoor je pas wat er allemaal voor dramatische dingen kunnen gebeuren als wolven met z’n állen op stap gaan. Dat is andere koek daar in Siberië, waar ze wel veel ruimte hebben en ruige bossen.

Hier houdt de boswachter van Staatsbosbeheer die ene wel in de gaten, hoor…..