Karwei…..

In onze krant van gisteren stond een heel artikel over vrouwen, die een klusbedrijf zijn begonnen. Ze zeggen in een behoefte te voorzien, omdat veel alleenstaande vrouwen liever een vrouw over de vloer hebben, die een klus voor ze opknapt. Als je de websites bezoekt van dergelijke onderneemsters dan zijn ze aardig van alle markten thuis. Verbouwingen is een ander verhaal, maar dat is ook geen klus, maar een karwei.

Ik las een waarschijnlijk uit het leven gegrepen grapje: “Dames, uw man dóet dat klusje wel. Het is niet nodig om hem daar elke zes maanden aan te herinneren!” Vroeger deden mijn kloris en ik klusjes altijd samen. Hij is erg handig, alleen moest hij mijn ogen lenen. Dat werkte eigenlijk best goed. Maar omdat we het allebei druk hadden kwamen die zes maanden wel eens voor. Echte noodgevallen hebben we eigenlijk nooit gehad. Gelukkig.

Wij waren met z’n tweeën als er iets moest worden gedaan, behangen, sauzen en schilderen deed ik sowieso altijd alleen. Maar nu er zoveel mensen alleen wonen, vrouwen vooral, weduwen van wie de man de klusjes altijd deed, singles met twee linkerhanden en tijdgebrek, oudere mensen die gedwongen langer zelfstandig moeten blijven, komen die klusvrouwen goed van pas. Ze werken alsof ze in hun eigen huis bezig zijn, zeggen ze. Netjes en de rommel die ze maken ruimen ze op en/of nemen ze mee. Dat is wat de mensen willen. De female touch.

Wij hebben een tuinman, die met zijn zus werkt. Een gediplomeerde bloemist/hovenier, net als haar broer. Van de week kwam ze alleen, want haar broer was met vakantie. We zien in hun werk geen verschil en we hebben gezellig overlegd over van alles. Onze ligusterheg moet namelijk worden “verbouwd”. Hij is twee meter hoog, al aardig op leeftijd, maar wordt aan de tuinkant veel te breed en neemt zo wat veel plaats in. “Het wordt een poosje ’n kale boel”, zegt ze, “maar ik haal er zo een halve meter af, kwestie van snoeien en zagen. Loopt vanzelf weer uit. ” Dat klonk wel lekker klusserig. Die staat haar mannetje…..!