In onze straat is nogal eens te zien dat kinderen van de basisschool bezig zijn om hun verkeersexamen af te leggen. Of ze zijn met de meester of juf aan het oefenen daarvoor. Ze hebben oranje hesjes aan en zitten heel geconcentreerd op hun fiets, want het behalen van je verkeersdiploma is een serieuze zaak. Je leven kan er vanaf hangen. Als je zo’n jaar of 10 bent weet je dus hoe je veilig moet fietsen. Je hand uitsteken als je de hoek omgaat bijvoorbeeld. Ik zie ze dat op zo’n moment dan ook keurig doen, want bij ons voor de deur is het eind van de straat. Het wordt ze goed geleerd, daar kun je van op aan.

Maar het beklijft niet, hè? Dat keurige gedrag. Vandaag zie ik ze voorbij sjezen met z’n vieren op ’n rij, over de stoep bochtjes afsnijden, en handen uitsteken als ze de hoek omgaan? Die hebben ze voor heel andere dingen nodig. Ze zijn aan het eind van hun schooldag ook gezellig luidruchtig, hoor, die middelbare scholieren en dat vind ik dan ook wel weer leuk. Onze straat is nou ook niet zo onoverzichtelijk dat er veel zou kunnen gebeuren, maar het is wel een heel verschil met die oranje hesjes van destijds. En dat verkeersdiploma heeft hun moeder nog wel ergens.

Maar wat het tegenwoordig toch is, overal? We hebben er wel tién door rood zien rijden vandaag en dan geen fietsers, hoewel die dat ook wel doen als het zo uitkomt, maar volwassen automobilisten! En wat ik nog erger vind eigenlijk: er wordt bijna geen richting meer aangegeven. Ben je gek: ze zien wel waar ik heen wil! O, verkeerde baan, nou dan wissel ik toch even. Uitkijken? Kijk zelf uit! Dat moet iedereen dan maar doen, hè?

Het ging vanmiddag nog nét goed toen uit een zijstraat een vrachtauto van een diepvriesboer zonder aanwijzing zó de voorrangsweg opreed voor onze auto langs. Op de achterdeur van die wagen stond: “Ik zoek een collega!” Bel: en dan het telefoonnummer van die zaak. We zeiden allebei tegelijk: “En dan graag één die wél richting aangeeft…..!”

Max is jarig vandaag. De koningin dus, hoewel er geen vlag te zien is hier . Maar ik ben de deur nog niet uit geweest, hoor, dus ik weet niet of er ergens nog wel wat hangt. Nee, ze heeft haar naam even niet mee, want iedereen heeft het alleen maar over die andere Max! Het was ook leuk, zoals hij het deed zondag. Dat doet Máxima (let op het accentje!) ‘m niet na. Die heeft alleen maar ooit een slager aangereden, die wat bij d’r kwam bezorgen.

Ik vind de Formule 1 altijd wel leuk om te zien, tenminste: de start en het eind, want ik vind het wel érg veel rondjes die ze moeten rijden.
Maar eergisteren heb ik veel meer ronden gezien, zat op het laatst op het puntje van de bank. Het was superspannend. Maar die gouden zwemmeiden zijn wel ’n beetje ondergesneeuwd door dat Verstappen-gedoe.

En dan Douwe Bob, die hebben we wel even bekeken zaterdagavond en ik vond hem niet slecht. En de muzikanten die hij bij zich had ook niet. Verder was het een Songfestival met een politieke uitslag om Poetin te pesten, want het winnende lied van Oekraïne vond ik niet veel hebben. Misschien had Douwe van tevoren niet zoveel aandacht op zich moeten vestigen. Meer de titel “Slow down” eer moeten aandoen. Hij was erg teleurgesteld over z’n elfde plaats. Nou ja, daar leert ie van.

Goed, dat Verstappen niet aan slow down deed. Dat doet ie voor en na de wedstrijd wel. Ik hoop dat ie die relaxte houding er in kan houden met al dat opgefokte volk om zich heen. Maar ondanks de koudste Pinksteren sinds 1952 of zo, was er toch wel wat te beleven. De opa van Max had, als zijn kleinzoon won, iedereen gratis bier beloofd in zijn zaak. Nou, dat heeft ie geweten: hij is blut…..zegt ie…..

Tenminste, dat doen heel wat Apeldoorners sinds kort. Ik leg het even uit. Zoals mensen wereldwijd hebben kunnen zien op de tv toen de Giro d’Italia startte, gebeurde dat vanuit ons Apeldoornse Omnisportcentrum. Kwamen ze allemaal, nou ja, het was een tijdrit dus één voor één, een van de poorten uitrijden om zo snel mogelijk bij de finish op de Loolaan te komen. Dat Tom Dumoulin dat op het nippertje als snelste deed weet iedereen inmiddels wel.

Maar om het over dat Omnisportcentrum te hebben: daar lag een houten wielerbaan, die afgekeurd is, omdat er splinters vanaf komen. Dat is heel vervelend wanneer je als renner met grote snelheid bij een val over die houten vloer zeilt en daarbij, behalve dat je botbreuken hebt of zo, ook nog eens met een pincetje aan de gang moet om de splinters uit je lijf te halen. Zo kom je de winter niet door. De wielrenbazen die daarover gaan, keurden de baan dus af voor belangrijke wedstrijden. De vloer moest eruit.

Zelfs de architect die hem had bedacht hielp volgens een foto in de krant mee om de planken te slopen. Er kwam dus véél hout vrij, waar men kennelijk zelf niks mee kon. Er kwam een bericht, dat iedereen hout kon komen halen. Het woord ‘openhaardhout’ viel zelfs. Nou, open haardjes genoeg in deze rustieke omgeving dus daar kwam wel wat volk op af. Gratis is ook een toverwoord, zoals je weet. Maar ik vond het nog zulk prachtig hout! Ik hoop zo, dat mensen er ook nog iets moois van maken en het niet alleen maar opstoken.

Wij kijken ’s middags altijd naar een BBC-programma, dat “Money for nothing” heet. Een vrouw, Sarah Moore, een slimme onderneemster en zelf ook een handig mens met leuke ideeën, zoekt bij de plek in een gemeente, waar de mensen komen om hun “trash” te dumpen, vaak schuuropruimingen, afgedankte huisraad en zo, spullen waar zij, voordat ze definitief de container in gaan, nog wat in ziet. Ze vraagt of ze de troep mag hebben en redt zoiets dan van de ondergang. Je moet wel toestemming hebben om dat te doen, maar die heeft ze dus.

Ze zoekt altijd drie projecten uit en die brengt ze dan bij ’n designer of iemand, die gewoon van ‘opknappen’ houdt en er ook iets in ziet, spreekt een prijs af waarvoor hij of zij zoiets denkt te doen en dan zie je een ouwe bank veranderen in een modern, vooral van kleur en materiaal, (’n designer is een designer tenslotte) zitmeubel, dat het op een meubelbeurs goed zou doen. Sarah heeft haar adresjes, waar ze zoiets kan verkopen en maakt soms een erg leuke winst. Met die winst, waar dus het arbeidsloon en het materiaal vanaf is, gaat ze naar het adres van de “weggooier”, laat hem op haar laptopje zien wat er met de afgedankte bank van zijn schoonmoeder is gedaan, het woord “amazing” valt nogal eens en dan overhandigt ze hem dus het bedrag dat na de hele transactie is overgebleven en dat kan nog een hele verrassing zijn! Ik vind het een enig programma. Money for nothing.

Van oud weer nieuw maken. Daar moet je voor in de wieg gelegd zijn, dat weet ik wel. En er zijn dus ook best wel eens creaties bij, waarvan ik denk: een afvalcontainer is ook een mooie uitvinding. Maar het Apeldoornse idee: een wielerbaan opstoken in je open haard is nogal definitief. Dan kun je d’r écht niks meer mee. Of zou je met de as nog onkruid kunnen bestrijden of zo?

Een geredde badkuip doormidden zagen, dat is wel echt design natuurlijk. Ik zou d’r wel ’n kussentje in leggen, denk ik…..

Onze oudste zoon, die van zijn hobby zijn professie heeft gemaakt, voorziet dit huis regelmatig van allerlei technische hoogstandjes, die ons leven veraangenamen. Zo staat er sinds kort een kleine mooi vormgegeven witte bol bij ons in de kast, die we via spraak opdrachten kunnen geven. Hij schenkt nog geen koffie, maar verder doet ie al van alles.

Hij is nog in ontwikkeling. Jongens van de Technische Universiteit Twente, met wie onze zoon ook contact heeft, hebben ‘m bedacht en zijn nog druk bezig hem nog beter te maken. Je spreekt hem toe in duidelijk geformuleerde zin, dan herhaalt ie het gevraagde, zodat je weet, dat hij het heeft begrepen. Dus je zegt: “Okay Homey (zo heet ie), lampen aan” en…..daar was licht. Als het begint te schemeren dan, hè! Eerder vinden wij zo’n opdracht onzin.

Willen we naar bed, dan schakelt hij alle elektronica uit als je zegt “Okay Homey, alles uit”. Dan gaan we naar boven en doen hetzelfde, helemaal zelf. De laatste dagen heeft ie de zonwering nogal eens moeten bedienen en er kan in de toekomst dus nog van alles bij Homey worden ingeprogrammeerd.

Voor mijn kloris is e.e.a. erg handig, vooral omdat hij ook terug praat met een vriendelijke mannenstem. Hij rommelt nog wat met Engels en Nederlands door elkaar, maar zolang hij doet wat ie belooft zitten we daar niet mee. Hij reageert ook op mijn stem en dát is een gewaarwording, zeg! Een man, die naar me luistert en doet wat ik zeg…..!

Apeldoorn is roze, want de Giro d’Italia start morgen in onze stad. Vanmiddag worden op het Marktplein bij het stadhuis de wielerploegen voorgesteld en morgen gaan de renners in een tijdrit één voor één van start. Dat doen ze vanuit het Omnisportcentrum hier vlakbij. De ‘Grande Partenza’.

We hebben als bewoners van deze wijk een brief gekregen van de organisatie, waarin staat dat we eigenlijk alleen op de fiets of te voet onze buurt kunnen verlaten morgen. Tot 12 uur ’s middags kan er op een paar plaatsen met verkeersregelaars de route nog worden overgestoken per auto, maar terug naar huis is na twaalven dan niet meer mogelijk. De Laan van Zevenhuizen, onze ringweg, wordt een détourroute voor de ploegleiderswagens, die met zeer hoge snelheid zullen langsrijden volgens de brief. (Iets dat buurtbewoners nooit mogen zonder een bekeuring op te lopen!) Maar het is een hele happening. Wij blijven dan ook lekker thuis.

Dat ‘roze’ is al weken een toverwooord. Er hangen zelfs al maanden roze fietsen in lantaarnpalen langs de te rijden route. Maar er hebben al die tijd ook allerlei dames ’n soort roze dassen zitten breien, die ze met behulp van keukentrapjes de lantaarnpalen hebben omgedaan. Met meters breiwerk stonden ze in de krant. Winkels, (natuurlijk met name de Italiaanse) restaurants en gebouwen zijn roze gekleurd, nou ja, van alles dus. Zoals oranje soms de kleur is bij het voetballen, is dat roze nu de wielerkleur.

De organisatie verwacht heel wat mensen morgen. “Apeldoorn is even het centrum van de wielerwereld!”zeggen ze. Ze hebben d’r mooi weer bij en dat vind ik leuk voor ze. Met de start van de Tour de France vorig jaar in Utrecht was dat ook zo gezellig. Dat is toch gewoon boffen, omdat je dat nou net niet kunt regelen als organiseerders.

Iedereen vindt dat Tom Dumoulin die roze trui morgen maar even moet regelen. Hijzelf stookt dat vuurtje heel beslist niet op. Verstandige jongen. We zien en horen het allemaal wel. De televisie staat aan morgen en we zien er naar alle waarschijnlijkheid meer van dan menige toeschouwer langs de route. Sportief zijn we overigens wel, hoor, vooral mijn kloris, die zeker twee, drie keer per maand met z’n voorrijder op de tandem zit. Ik bedoel maar. Dat is ook wielersport…..!