…..ja, zo komt er natuurlijk niks terecht van sport, als zelfs de bal meedoet…..

‘k Heb het idee, dat de wereld echt gek aan het worden is, zeg! Die nieuwe rage om er met z’n allen als ‘bevroren’ bij te gaan staan in die Mannequin Challenge! En dat er dan mensen aan mee doen van wie ik zulke idioterie nooit verwacht zou hebben. Ik zag een foto, waarop zelfs Obama meedeed toen ie ’n prijs aan het uitreiken was. Wel aan een vrouw, die wel van een geintje houdt, Ellen DeGeneres, die ook redelijk gek is (en dus heel beroemd in Amerika) en er waren verder ook nog wel andere beroemdheden bij, las ik, ook Amerikanen dus. Zouden ze daar geen Madame Tussaud-vestiging hebben of zo? Daar kunnen ze je tenminste nog omsmelten als je geen beroemdheid meer bent of anderszins uit de mode.

Wat ik een leuke rage vond, als je dan toch een heleboel mensen tegelijk een plezier wilt doen, is zo’n ‘flashmob”. Vanuit alle hoeken en gaten komen één voor één mensen bij elkaar in een stationshal of een winkelcentrum of zo en voeren met elkaar een muzikaal stuk uit of een geweldig dansnummer. Daar heeft dan niemand van het aanwezige publiek op gerekend en het lijkt me enig om zo verrast te worden. Natuurlijk wordt zoiets dan gefilmd en d’r zal vooraf heel wat gerepeteer en technisch geknutsel aan te pas komen en in hoeverre die voorbereidingen dan in de gaten lopen weet je natuurlijk niet, maar dát vind ik nou wel iets leuks.

Ik heb zo wel es wat gezien van kerstliederen in een flashmob in een groot winkelcentrum en zelfs ergens wel eens iets uit de Messiah van Händel met een groot koor, dat plotseling steeds completer werd en ook op Schiphol hebben ze wel eens iets gedaan. Liep d’r een schoonmaker met z’n karretje voorbij en begon ie ineens te zingen, greep een stewardess en dat ging zo door met allerlei z.g. KLM-ers. Leuk, en zolang je je vliegtuig niet mist heel ludiek. Dat was wel voor al die beveiliging natuurlijk, al een poosje geleden dus. Zou nu niet meer kunnen vanwege directe paniek.

Maar dat met die etalagepoppen-toestand, ik vind ’t helemaal niks. Hoe begint zoiets trouwens? Iets mediterends zit er niet in, naar mijn weten. Zo van: effe rust met z’n allen, even géén agressie. Dan lijkt het me nog wel iets, als die gedachte er achter zit. Dat hoop ik dan. Nou ja, ze doen maar. Ik lig er niet echt wakker van. Als er verder maar weer gewoon gewerkt wordt en neem een kop koffie, zou ik zeggen…..

…..zoiets dus in tweevoud…..

…..Die zijn er misschien wat minder vandaag de dag, maar van de week liepen een man en een vrouw zo onbedaarlijk te lachen toen ze het winkelcentrum binnenkwamen, dat verschillende mensen ze verbaasd aankeken. “Ja, sorry, onze pilletjes waren op!” zei de man, nog nahikkend.
Ik had best willen weten, waarom ze zo’n pret hadden, maar ja, uit privacyoverwegingen ga je dat natuurlijk niet vragen.

Mijn kloris volgt radioprogramma’s via zijn hoofdtelefoon, vooral als de rest van de familie tv kijkt bijvoorbeeld. En dan zit ie soms ook zo te grijnzen dat ik wel zou willen weten waarom hij dat doet. Vast om iets leuks. Soms legt ie ’t even uit, maar heel vaak ook niet. Heb ik weer een vrolijk moment gemist.

We hebben nog wel andere vrolijke momenten ook, hoor. Vorige week dat mooie concert in de Grote Kerk, een Gershwin-avond, gekregen van onze kinders vanwege onze 55-jarige huwelijkstrouw. Dat was een zeer vrolijk moment, dat een hele avond duurde. Hartstikke leuk. En onze jongste dochter, die zomaar 50 werd en voor wie wij het huis vrolijk hebben versierd, terwijl ze zelf aan het werk was. We hebben haar goed kunnen verrassen met leuke cadeaus, waar ze heel vrolijk van werd.

Nee, het komt wel goed met onze vrolijkheid, geen pilletjes voor nodig, niet zo uitbundig en onbedaarlijk, dat iemand er last van zou kunnen hebben. En nee, dat hoeft niet elke dag, maar zo nu en dan…..gezellig!

…..de rekening van de tandarts komt nog…..

Vrijdag is de dag van Sint Maarten. Ik kom d’r op doordat in een foldertje stokjes met aan een touwtje ’n ledlampje werden aangeboden. Drie voor een euro vijftig. Er hoeft alleen nog een lampionnetje aan en het kind kan veilig op snoepreis. Vooral die veiligheid is een stuk verbeterd op die manier, want toen onze kinders op stap gingen met hun zelf vervaardigde lampionnen zat er een brandend kaarsje in.

Bij sommige zingende enthousiastelingen was een uitgebrand geheel aan een stokje, als ook dat niet in vlammen was opgegaan na een windvlaagje, nogal eens het gevolg. Moesten ze meeliften op een bevriende lampion. Het was alleen daarom al dat er een volwassene of oudere broer of zus mee moest. Die spanning is nu verdwenen door die “3 voor 1 euro 50”. Geen geld natuurlijk. Als ze het lampionnetje nog maar zelf maken.

Wij hebben in Groningen gewoond, waar Sint Maarten uitgebreid werd gevierd. Ik las, dat er weer meer belangstelling voor dit bedelfeest is, ook in andere delen van het land. Sint Maarten is van Utrecht zelfs de beschermheilige, daar kan ie natuurlijk niet stuk. Daar noemen ze het ook “het feest van het delen”. Want dat is, wat Maarten deed, hè? Gaf een stuk van zijn mantel aan een arme sloeber. Kennelijk niet zijn hele mantel, maar een deel. Feest van het delen, Sint Maarten.

Toen we later in Vaassen woonden is van onze jongste zoon zijn plastic tas met verzamelde lekkernijen een keer door een langsfietsende grote jongen, scooters hadden ze nog niet toen, uit zijn handen gerukt. Hij was een jaar of zes. Huilend kwam hij thuis, waarop zijn broertje de inhoud van zijn hele snoepzak op tafel uitspreidde en heel zorgvuldig, snoepje voor snoepje, pepermuntje voor pepermuntje, pepernoot voor pepernoot ( ja, fruit was nog niet zo in de mode, mensen!) deelde met zijn nog nasnikkende broer. Ik vond dat toen heel lief, weet ik nog. Zonder woorden deed ie dat. Delen, het leek Sint Maarten himself wel. Maar ik had die stomme knul gráág van zijn rijwiel willen trekken, zo kwaad was ik…..