Nou, daar is ie dan: Trump. En daar was dan zijn eerste presidentiële toespraak, die helemaal ging over Amerika en de Amerikanen, die met z’n allen onder leiding van hun gloednieuwe first man (nou ja, hij is 70 dus zo gloedjenieuw is ie niet meer, bovendien na drie echtgenotes) hun vaderland weer great moeten maken.
Alleen zijn d’r zoveel Amerikanen van wie het hun váderland helemaal niet is! Ja, als ze het na aankomst in The States aanvroegen mochten ze misschien, na veel moeite, blijven en kregen ze zelfs het staatsburgerschap en een Amerikaans paspoort in het land van de onbegrensde mogelijkheden, zoals Amerika vroeger werd genoemd. Nou, die mogelijkheden zijn inmiddels dus begrensd als je Trump zijn plannen hoort vertellen. Er komt niemand meer in. En er moeten een heleboel het land uit. Dat wordt nog een hele klus. Of die Verenigde Staten trouwens zo verenigd zijn ? Ik vraag het me af. Als ze een man als Trump president laten worden.
De Verenigde Staten van Europa zullen er nooit komen, dat weet ik wel zeker. Als je al die vaderlandslievende hoofden naar rechts in Koblenz op de televisie zag gisteren, weet je dat iedereen voor zijn eigen land bezig is. Dat lijkt ‘samen’, maar dat is het niet echt. Ik noem het geen nationalisme, dat klinkt zo vervelend na twee wereldoorlogen, maar patriottisme is de dames en heren niet vreemd. En ze hebben hetzelfde probleem als Trump: teveel mensen van wie hún land geen vaderland is. Dat hoeft niet erg te zijn als iedereen nadenkt over z’n toekomst.
We leven in een moeilijke wereld in een moeilijke tijd. Het zal mijn tijd allemaal wel uitduren, maar ik benijd mijn kinderen en kleinkinderen niet. Als iedereen inderdaad nadenkt valt het misschien mee, maar makkelijk zal het allemaal niet zijn. Er zijn veel goeie ontwikkelingen ook uiteraard. Zo pessimistisch ben ik nou ook weer niet. Veel goede mensen, die protesteren als er iets niet goed dreigt te gaan. Moeten ze vooral blijven doen. Je er niet onder laten schoffelen is een prima optie. Mijn zus had altijd een uitdrukking als ze net verhuisd was of zo. Als je dan vroeg hoe het ging, zei ze: “Het moet nog in de vorm schudden.” Vond ik altijd wel een mooie.
Eigenlijk ben ik best tevreden met mijn leven en kijk mee naar al het gedoe. Ik heb niet echt last van vaderlandsliefde, maar heb het wel naar mijn zin waar ik me nu bevind. Zo nu en dan kijken we eens rond in de tot nu toe nog onbegrensde andere landen van Europa en gaan dan lekker weer naar huis. Ik denk dat ik lijd aan Apeldoornisme…..
…..bij mij dan…..