Zeuren in de krant…..

Ligt dat nou aan mij? Dat ik vind dat er zoveel gezeur in de krant staat? En dan bedoel ik gezanik van mensen die iets overkomt, wat op zich héél vervelend is, maar waar je overheen zou kunnen stappen als er niet zoveel aandacht aan zou worden besteed. Vorige week bijvoorbeeld stond er een heel verhaal in de krant van een vrouw, die haar hondje tot ver in de nacht alleen had gelaten, omdat ze op bezoek was gegaan bij een vriendin.

Niks aan de hand zou je zeggen, maar dat hondje heeft vanaf negen uur ’s avonds tot half drie ’s nachts constant geblaft. De buren belden de politie, vanwege de overlast, maar ook omdat ze dachten dat er misschien iets was met de buurvrouw. De politie kwam, kreeg geen gehoor en verschafte zich toegang tot de woning door de deur te forceren. Niemand thuis, de agenten legden een briefje neer voor de bazin van het hondje, waarin ze uitlegden wat ze hadden gedaan, namen het beestje mee en brachten dat naar het asiel.

Toen de vrouw om half vier ’s nachts thuiskwam, miste ze haar hondje natuurlijk en was zeer verontwaardigd, dat de politie “zomaar” haar huis was binnengegaan. Zo’n verhaal komt dan in de krant. Ze was bovendien ook boos, dat ze een tientje moest betalen voor het logeren van de hond in het asiel. Sinds oud en nieuw was het hondje al wat zenuwachtig, zei de vrouw, dus dan blaft ie wat vaker. Ja, van negen uur ’s avonds tot half drie ’s nachts. In ieder geval diende mevrouw een klacht in bij de politie, omdat die zo vrij was geweest een situatie op te lossen, die ze zelf had kunnen voorkomen door haar zenuwenhond mee te nemen op visite of voor gezelschap te zorgen voor het beestje. Ik hoop, dat ze dat tientje niet terugkrijgt.

Een zielig verhaal vandaag. Een jongen met een hartafwijking, en geloof me, dat vind ik vreselijk voor hem, gaat naar school op een elektrische fiets, die hem is verstrekt vanwege zijn beperking. Daar was iets mee, met die fiets. Ze dachten, dat het de accu was, maar dat bleek het niet te zijn. De fiets moest nader onderzocht worden en zijn moeder vond dat te lang duren. Het verhaal kwam in de krant. Een foto van de jongen, mistroostig turend door een fietswiel op de voorkant van het Apeldoornse deel van De Stentor. Ook dat nog. (Die hondjesmevrouw stond trouwens ook, met haar hondje liefdevol in haar armen geklemd, op de foto vorige week!)

Er was de jongen wel een vervangende fiets aangeboden, maar dat was een driewiel-fiets en die had moeder geweigerd. Dan is hij het mikpunt van spot op school, zei ze. Daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen, het is een puberklas waar ie in zit. Maar toen las ik: “Hij kan nu niet zelf naar school fietsen, ik moet hem elke dag met de auto brengen!” De reparateurs hebben beloofd, dat de elektrische fiets de eerste week van februari in orde zal zijn. Dat is over een goeie week! En moeder heeft dus een auto! Wat is dan het probleem? Prima toch, met die kou? Die me ook niet goed lijkt voor iemand met hartproblemen. Er wordt gezeurd en een krant gaat daar in mee, vind ik. Je leest steeds vaker dat iets wordt gemeld, waarvan je denkt: waarom bel je de krant? Die dat gaat brengen met boter en suiker (of liever gezegd zout en azijn).

Natuurlijk lees je ook verhalen waar je je zelf over kunt opwinden, omdat er dingen echt verkeerd gaan. Maar dat is een andere opwinding dan die ik nu bedoel. Meer ergernis omdat je ook iets wel eens zélf zou kunnen oplossen en daarbij niet aan de grote klok zou hoeven hangen. Maar ja, het zal wel tot “klein nieuws” horen bij een redactie. Groot nieuws hebben ze al genoeg…..