‘k Las vorige week, dat het bevallen in een ziekenhuis voor veel zwangere vrouwen de voorkeur heeft boven het klusje thuis klaren in hun eigen bed . Ik zeg nu ‘klusje’, maar het kan een heel karwei zijn ook, hoor! Daar kunnen heel wat vrouwen over meepraten. Maar ze vinden het veiliger in een ziekenhuis met van alles bij de hand aan hulp en deskundigheid. Dat is natuurlijk ook zo, maar als je een probleemloze zwangerschap hebt gehad en je omstandigheden zijn er naar dan is een thuisbevalling veel gezelliger. Vind ik dan, na vier ervaringen.

Mijn oudste dochter kreeg ik wel in het ziekenhuis. Niet vanwege ’n medische reden, maar we woonden nogal krapjes op twee slaapkamers, woningnood toen nog, een kraamhulp had weinig te doen gehad in ons stulpje en mijn blinde kloris had (nog) te weinig verstand van baby’s. Bovendien een paar weken daarvoor een auto-ongeluk gehad. Nou ja, het was gewoon handiger zo. Na een dag of vier zei onze huisarts, die me ook geholpen had met het op de wereld zetten van ons kind, “Je ligt hier niet bepaald geld te verdienen, dus ga maar lekker naar huis.” En dat deden we. Dus het was half ziekenhuis/ half thuis qua bevalling.

De andere drie kinders kreeg ik in veel ruimere woonomstandigheden en die zwangerschappen waren ook zonder zorgen verlopen dus het was helemaal geen vraag. Dat was het in die tijd meestal nooit: je beviel thuis of er moest iets bijzonders zijn met jou of je kind. Een dwarsligger of ’n ondersteboven-kind of zo. Dat waren die van ons niet dus ze waren meteen thuis, waar alles klaar stond voor ze.

Ik begrijp die moedertjes van tegenwoordig wel, de tijden zijn veranderd. Maar ik mis de vanzelfsprekendheid van een thuisbevalling met een verloskundige, met wie je in een paar maanden tijd toch een relatie hebt opgebouwd. En die een beetje weet hoe je in elkaar zit. Onze zonen zijn geboren onder leiding van een wat oudere vroedvrouw, een echte Groningse, die een strakke regie voerde. We noemden haar de generaal. Als ze d’r niet bij was natuurlijk. Geen gemekker, gewoon een kind produceren was haar motto. Toen de zoon na meting aan de lange kant bleek en ze zei: “Jullie zijn beiden toch niet zo groot….” en kloris zei, dat we ’n nogal lange melkboer hadden, kon ze dat niet waarderen. Hij kreeg op z’n donder. Ik vond ‘m wel leuk, was veel te blij dat het karwei geklaard was en alles okay. ’n Mooi gezond kind. Thuis gekregen. En nu koffie alsjeblieft.

Een soort wijkzuster kwam elke dag kijken of alles goed ging met jou en de baby, had ook nog wel even tijd voor een kopje koffie en ’n praatje. Dat kan allemaal niet meer in deze tijd van snel en efficiënt handelen. Jammer, maar dit is geen kommer en kwel verhaal, hoor, want er is natuurlijk veel verbeterd in vergelijk met vroeger. Ook dingen waar wij helemaal niet over nadachten toen. Eens in de zoveel tijd naar de verloskundige, die in een gewoon huis woonde met een paar stoelen op ’n rijtje in de gang, waar je wat vrouwen trof waar je even mee praatte.

Je werd gewogen, je buik beluisterd met een houten zandloperachtig ding, of er nog een bloeddrukmeting was weet ik eigenlijk niet eens meer, ik denk het wel, want je moest zoutloos als ie te hoog was. Dan zei ze:”Alles is verder goed! Tot de volgende keer.” en dan ging je naar huis. Werken aan de bekleding van de wieg. Elk kind kreeg nieuwe gordijntjes. Dezelfde wieg, dat wel…..

We volgen ’s avonds bij ons kopje koffie altijd even de quiz “Per seconde wijzer” van Kees Driehuis. Op 1 is dan tegelijkertijd het NOS-journaal, maar dat kun je wel missen, beter missen eigenlijk. Wat ze daar vertellen weet je meestal al en te lachen valt er toch niks. De kandidaten melden zich aan omdat ze van een bepaald onderwerp, zoals kunst, wetenschap, sport, geschiedenis of ‘tegenwoordige tijd’,genoeg denken te weten om via een serie vragen over dat onderwerp een leuk bedrag aan euro’s binnen te slepen.

Makkelijk is dat niet, want er is tijdsdruk, die seconden, hè, en de vragen zijn dat ook niet. Soms zit er iets tussen, waarvan wij denken: “Nou, als je dat rijtje niet weet…..” maar over het algemeen is het best pittig. Sport zou voor mij makkelijker zijn dan kunst, geschiedenis of wetenschap bijvoorbeeld. Dat ligt toch wel aan de zwaarte van het onderwerp. En van de tegenwoordige tijd weet ik natuurlijk ook wel het een en ander en anders kloris wel, we doen er al een poosje aan mee, aan die tijd.. Maar ja, wij zijn met z’n tweeën en die kandidaat zit daar in de zenuwen in z’n eentje. Maar die meldt zichzelf aan, geen medelijden mee.

Maar goed, gisteren won een quizer een leuk bedragje en toen zei Kees: “Gefeliciteerd! Maar er gaat wel kansspelbelasting af, hè, denk erom!” Nou, die jongen was evengoed blij. Maar weet je, ik vind dat eigenlijk gek, die belasting. Kijk, als je gokt of speelt in een loterij neem je sowieso risico, dat het helemaal niks wordt. Geld weg, volgende keer beter.

Als je aan een kennisquiz meedoet, heb je daar heel wat voor moeten doen. Je levert een prestatie en stelt iets tegenover het geld dat je daarmee verdient. Ik vind dat heel wat anders en dat de overheid dan garen spint bij het feit, dat jij een slimme vogel bent, veel weet en dat laat zien. Je zou als beloning dan toch juist een belastingvrij schouderklopje moeten krijgen van de overheid? Ze willen Nederland toch zo graag slimmer hebben? Nou dan…..!

‘k Hou van spreekwoorden en omdat ik op leeftijd ben ken ik er natuurlijk best veel. Van vroeger. En dan weet ik ook nog wat ze betekenen. Ik heb dat als klein kind wel van thuis meegekregen. Vooral mijn creatieve moeder strooide er nogal eens mee. Soms niet helemaal correct, plakte ze er gewoon twee aan elkaar, de helft leende ze van de ene en de andere helft kwam dan ergens anders vandaan. Maar je wist altijd precies wat de bedoeling was. Mijn mams deed aan levende taal.

Spreekwoorden zijn in deze tijd ‘oneliners’ geworden. Die beklijven niet altijd, of ze moeten van Cruyff, Koot en Bie of Marten Toonder komen. Maar de echte klassiekers? De jongelui kennen ze niet. Niet erg, hoor, want Google weet alles. Maar toch zouden spreekwoorden soms wel nuttig kunnen zijn. Zo nu en dan. Dat zou ik best leuk vinden, als een van die fractieleiders in zo’n televisiedebat eens fijntjes zou opmerken: “Wie zijn eigen onkruid wiedt, ziet het onkruid van een ander niet.” Krijg je toch een ander sfeertje, dacht je niet?

En zo’n spreekwoord laat zich internationaal best makkelijk vertalen ook, als zo’n tv-debat de wereld overgaat. Lubach heeft al wat voorwerk gedaan tenslotte. Daar bestaat ’t misschien al, maar is het elders ook slecht gesteld met de spreekwoordenkennis. Onkruid wieden, daar zijn veel mensen mee bezig. Dat ze dan ook het goeie kruid eruit trekken komt doordat de hoofdtuinman geen verstand van groei en bloei heeft.

Ik ken trouwens een echt praktijkgeval. Vrienden van ons hadden eens ’n volkstuin. Maar ook een buurman in dat complex, die niks aan de zijne deed. Had geen tijd, maar wel een tuin. Het gevolg was, dat onze kennissen zich een slag in de rondte stonden te wieden in hun met zorg onderhouden volkstuin. We hebben nog wel eens geholpen. Dat kan dus ook, hè? Dat je zoveel onkruid van anderen over je heen krijgt, dat je het wel móet opmerken en er veel werk door hebt! Nou zijn ze later verhuisd naar een andere plaats dus de tuin werd sowieso weggedaan, maar toch, het was toentertijd een crime van de eerste orde.

Over dat soort onkruid bestaat ook een spreekwoord: het vergaat niet…..

Onze huidige auto is een Ford Focus. Kan ie niks aan doen, dat is nou eenmaal zo. Maar na het getrumpetter van de Amerikaanse president en de reactie van Ford daarop, wordt onze volgende auto geen Ford. Geen waardig merk meer…..