Durven…..

Wij volgen het vlog van een Nieuw-Zeelands stel (Bus Life NZ), dat met hun twee jonge kinderen met een omgebouwde schoolbus door hun land trekt. Dat ombouwen van die bus hebben ze helemaal zelf gedaan. Het ding stond bij hun huis en in hun vrije tijd naast hun baan waren ze er mee bezig. Dat konden we ook allemaal volgen, je zag het interieur groeien.

Toen ie klaar was verkochten ze het huis, zegden allebei zonder spijt hun baan op en gingen de vrijheid tegemoet. De kinderen zijn, denk ik, nu vijf en drie. Ideale kids om zoiets te gaan doen, want het zijn geen zanikers. De ouders betrokken ze ook bij alles wat ze deden, lieten ze ook “helpen” met allerlei dingetjes en gaven ze daardoor veel aandacht en vertrouwen. Het was een familieproject. Vader rijdt nu de bus en mama rijdt er met een auto achteraan. Ze hoeven dus geen boodschappen te doen met de bus, want je neemt natuurlijk niet je huis mee naar de supermarkt. Er is over nagedacht.

Ze hadden geen zin meer in de “ratrace” van carrière maken en hebben gedurfd hun leven radicaal te veranderen. Hoeveel mensen zouden dat wagen? Zekerheden overboord, afhankelijk zijn van de natuur, de zonnepanelen op het dak van de bus leveren de stroom en dan moet de zon wel schijnen, wat ie gelukkig meestal doet, maar ook wel es niet. (Het besluit werd trouwens genomen na die earthquake in Christchurch!). Ik denk dat zij een droom waarmaken die eigenlijk veel mensen hebben, maar die weten dat het er niet van zal komen. Daarom is het leuk om die familie plaatsvervangend te kunnen volgen. Ik gun het ze van harte.

Nu er hier zo’n discussie is over het feit, dat bezorgde ouders hun kinderen niet laten klimmen, springen, hardlopen, kortom wat risicovoller laten spelen, dacht ik aan wat die Nieuw-Zeelanders hun kinderen allemaal laten meemaken. Die klimmen op rotsen, hollen een woeste zee in, hangen over hekken, lopen op een smal paadje langs een diep ravijn. Als ik dat zie staat het zweet in mijn handen. Natuurlijk zijn die ouders altijd in de buurt om in te grijpen, maar dat is niet altijd in beeld. Maar ze durven die kinderen te laten durven en dat is wel mooi natuurlijk.

Ik was geen overbezorgde moeder vroeger, geloof ik, maar ik heb uiteraard ook dingen die gebeurden niet altijd gezien. ’n Enkele keer kwam de dokter er aan te pas. Door een glazen tussendeur vallen als je zus je achternazit is zoiets, je laten overrijden door het autootje van de bladenman en dan vrijwel niks mankeren, met je jas tussen de spaken van de brommer van een collega komen is niet handig, en met je skelter uit de bocht vliegen als je geen Verstappen heet was ook een ietwat bloederige toestand, maar dat was het wel. Ik heb gelukkig nooit gezien hoe het volk van school naar huis fietste, want dat zal ook niet netjes twee aan twee gegaan zijn. Maar iedereen is heel gebleven.

Die Nieuw-Zeelandse kindjes en hun ouders hebben in ieder geval de tijd van hun leven. Zeker weten…..