Eén maal per jaar worden kloris en ik samen door de APK gehaald. Moeten we bloed laten prikken en urine inleveren, dat wordt dan nagekeken op ongewenste verschijnselen. We waren bij de praktijkassistente, die zich ons herinnert, maar ons dus niet zo vaak ziet. Ze had de uitslagen van die onderzoeken in haar computer. We zitten nog goed in elkaar. Bloeddruk uitstekend, nieren werken nog prima, cholesterol en suiker netjes onder de limiet voor ons allebei, we wegen nog hetzelfde ietsje teveel als vorig jaar dus we kunnen er wel weer tegen. Zijn we blij mee uiteraard.

Onze oudste zoon zette in de familie-app: “Pa en ma goed door de APK. We zitten dus nog een tijd met ze opgescheept.” Jongste zoon reageerde: “Ah, fijn om te horen. Op tijd water geven is het geheim toch?” De twee dochters roepen gewoon: “Gelukkig!” en “Fijn!!” Zoek zelf maar uit hoe fijngevoelig onze familie in elkaar zit.

Gisteren was kloris jarig. Hij kreeg, behalve een cadeaukaart voor de Mediamarkt van Karin, z’n oudste dochter en gezin, nogal wat alcoholica. Samen met wat ie al kreeg bij Vaderdag haalt ie de kerst daar wel mee volgens mij. Er was ook een fles wijn bij van Ingrid, waar een fles water bij verpakt zat. Moet hij d’r bij doen. Nou, dat is ie wel gewend, hoor. Daarom hebben we alletwéé zo’n goeie bloeddruk….!

‘k Las, dat de ontwerper van ons fraaie papiergeld van destijds: Robert Deodaat Oxenaar, die “Ootje” genoemd werd, wat ik wel humor vind, op 87-jarige leeftijd in Amerika is overleden. Dat kan je gebeuren als je zo oud bent. Zijn mooie biljetten zijn erg gemist toen de euro z’n intrede deed. De mensen vonden er niks aan en het nieuwe geld saai. De snip, de zonnebloem en ook het mooie blauwe tientje, weg waren ze.

Dat deed me denken aan die keer, dat wij met een geleende camper rondreden in Frankrijk. Toen wilden we, voor we weer richting huis gingen, nog langs bij vrienden in Zwitserland, maar hadden bij de grens een vignet nodig om in Zwitserland te mogen rijden. Dat ding kostte 30 Zwitserse franken. Die hadden we niet, maar de douanebeambte zei verheugd, dat we het wel met Hollands geld mochten betalen. Rekende hij even uit en we waren al blij dat we niet langs een bank hoefden of zo. Effe pinnen was er nog niet bij toen, hè?

De man bleek verzamelaar van buitenlandse geldbiljetten ( als ie slim was de Zwitserse ook uiteraard ) en vertelde wat hij allemaal al had. Hij miste nog onze zonnebloem van 50 gulden. Die hadden wij toevallig bij ons en we maakten hem erg blij. Hij vond hem zó mooi! We zijn beslist niet beduveld door ‘m en z’n baas hopelijk ook niet en hadden meteen wat pegulanten voor onze verdere rit door Helvetia. Met een verplicht vignet op de voorruit. En nagezwaaid door een douanier met zonnebloem, die ons geld ‘kunst’ vond.

Het is trouwens altijd een kunst om met geld om te gaan natuurlijk…..

Onze dochters zijn allebei koorzangeressen. Ieder lid van een ander koor. Ze nemen wel es een filmpje op en dan horen we via de telefoon hoe de dames het doen. Van onze oudste dochter weet ik eigenlijk niet precies waar haar koor, waar ook (enige) mannen deel van uitmaken, zoal optreedt, maar van de jongste weet ik bijvoorbeeld, dat ze afgelopen zaterdag zongen in Casa Bonita, een verpleeghuis hier in Apeldoorn. Ze vinden dat erbij horen, zo’n optreden. En leuk ook, omdat ze de mensen een plezier doen.

Hoewel de belangstelling van de bewoners in zo’n huis wat wisselend is, omdat niet iedereen in staat of geschikt is om zo’n activiteit bij te wonen. Ik hoorde trouwens een ‘gerucht’ dat mensen zouden moeten betalen voor de entree, maar ik weiger eigenlijk dat te geloven. Een huis heeft een activiteitenbudget voor zoiets. Maar in ieder geval zat zaterdag de zaal niet afgeladen vol. Er was zelfs een meneer, die mopperig zei: “Een vrouwenkoor?”(want dat is het!) “Ik wil een mannenkoor!” Ze deden het best wel mooi, zei hij, maar ’t was niet zijn smaak. Kwam dan ook niet meer terug na de pauze.

Het voordeel van weinig publiek is dat je de mensen na afloop allemaal een hand kunt geven. Leuk toch? Maar ook, hoewel je natuurlijk nooit weet hoe je leven loopt, dat je er toch (ondanks de ongetwijfeld liefdevolle zorg, die onder elke rouwadvertentie door de familie wordt genoemd en geroemd, zoals je weet) liever niet terecht wilt komen…..

Weet je, wat ik wel eens jammer vind voor mijn jongere broer en mijn jongere zussen? Dat zij niet de tijd hebben meegemaakt, dat onze oúders nog jong waren. Onze vader was de tweede man van mijn moeder, ik had een oudere halfbroer, maar was van het nieuwe gezin dus de eerstgeborene. Ik kan me heel veel herinneren uit mijn kleutertijd. Eigenlijk alleen maar leuke dingen natuurlijk, als je het amandeltjes knippen niet meerekent.

Het was nog voor de oorlog, er werd veel muziek gemaakt in ons huis, onze ouders waren actief voor allerlei dingen, die te maken hadden met het ‘Instituut voor Arbeidersontwikkeling’, ze waren Esperantisten. Daar waren ze maar druk mee. En zelfs aan de tijd gedurende de bezetting heb ik geen herinneringen, die mijn kinderziel hebben beschadigd. Hoewel ik wel weet heb van vrienden van mijn ouders, die plotseling weg waren omdat ze moesten onderduiken of zo. Daar werd in mijn bijzijn niet over gepraat. Eigenlijk ging alles zo’n beetje gewoon door. Andere zaken werden, denk ik, belangrijker. Hoe je aan eten kwam bijvoorbeeld. Alles ging op de bon.

Maar die vrij onbezorgde kindertijd die ik wel meemaakte en mijn broer en zusjes niet, omdat ze er gewoon nog niet waren, tja, dat is gek eigenlijk. We woonden in Amsterdam, die grote stad, waarvan ik toen zong dat ie gebouwd was op palen. Zouden ze die bij de Noord-Zuidlijn eigenlijk nog zijn tegengekomen…..?

We zijn weer eens begonnen aan een “ouwe” televisieserie. “Inspector Morse”, gespeeld door acteur John Thaw, die alweer een poosje geleden ging hemelen, toen ie 60 was. In 2002, om precies te zijn. Indertijd vond ik dat al een serie om voor thuis te blijven. Goeie verhalen en hij reed ook rond in een verhipt mooie auto, een donkerrode Jaguar uit de jaren zestig. De afleveringen werden uitgezonden van 1987 tot 2000. Zijn jonge assistent was ene Lewis, die als oudere politiedetective nu een eigen serie heeft. Grappig, voor zover je dat grappig kunt noemen, is dat Morse in de serie in de laatste aflevering ook dood ging. Heel Engeland was toen al zo’n beetje in rouw en deed dat twee jaar later nog eens dunnetjes over toen ie echt ging.

Zo’n deel van de serie duurt maar liefst ruim anderhalf tot twee uur, een complete film en het tempo is traag, echt Engels, vind ik. Ik hou daar wel van. Mijn zoon ergert zich aan het feit, dat ze het beeld hebben ‘opgerekt’, ten behoeve van moderne beeldschermen waarschijnlijk en soms ziet dat er wat vreemd uit. Ik heb daar uiteraard helemaal geen last van, maar mijn naar perfectie strevende zoon natuurlijk wel. Een verschilletje tussen ons.

Leuk is, dat je in zo’n aflevering kunt zien wat er allemaal veranderd is in de tijd. De gebruikte computers, de mega mobiele telefoons, de ‘vaste’ telefoons, die me aan het kantoor van mijn vader doen denken, het verkeer en de interieurs van de huizen. Hoewel, dat is wel aardig aan het terugkomen, hoor, die stijl. De mode en de schoenen ook, leuk om te zien. Mannen allemaal nog in pak en overjas. Dat is vandaag de dag allemaal wel wat vlotter. Nou ja, dit oudje geniet weer van Morse, dat snap je……