In een overlijdensbericht dat ik vanmorgen las in de krant, stond: “Vandaag is mijn allerliefste heengegaan. Het allerbeste wat mij ooit is overkomen.” Natuurlijk snap je wel hoe de vrouw van de man dat heeft bedoeld, maar het stond er toch vreemd, vond ik.

Ja, zoiets valt mij dan op. Dat is net zo vreemd natuurlijk…..

Op de straattegels voor een Indiaas-Pakistaanse winkel in Amstelveen, waar ze o.a. halalvlees verkopen, had iemand gekalkt “geen halal in onze straat”. Die boodschap werd dus verkondigd namens “de straat”. Het was niet de eerste keer dat de winkelstoep versierd werd met racistische leuzen.

Maar in “de straat” wonen ook mensen, die het met dergelijke verontreinigingen helemaal niet eens zijn en met de leuzen nog minder. Waar haalt iemand de euvele moed vandaan om zijn eigen mening aan anderen op te dringen? In de openbare ruimte ook nog. En een naamkaartje legt ie d’r niet bij. Laf.

Wij maakten jaren geleden op zeer kleine schaal iets dergelijks mee toen onze zoon koerier was. Hij mocht zijn bus mee naar huis nemen als hij geen dienst had. Het was een eenvoudige bestelbus, die keurig in een parkeervak paste. Maar een van de buurmannen had er vanaf de bovenverdieping zicht op en vond dat zoon het busje maar bij het winkelcentrum moest parkeren, een paar straten verder. Waar hij, maar ook onze zoon, er geen zicht meer op had. Onzin, want het was een bescheiden voertuig en geen vrachtwagen.

De buur had een briefje onder de ruitenwisser geschoven (zonder naam) en hem gelast het busje te verwijderen, want “de buurt had er last van”. Hij sprak dus namens “de buurt”. De volgende dag klampten allerlei mensen mijn zoon aan om te vertellen dat ze wel in de buurt woonden, maar niet bij het soort buurt van die buurman hoorden. Ze vonden het een belachelijke actie. Iedereen vermoedde trouwens wel, wie de schrijver van het briefje was. Zoon ook, maar hij liet de bus gewoon staan en ondernam zelf geen enkele actie.

Doodzwijgen zoiets. Nooit meer iets over gehoord. Stoep schoonpoetsen in Amstelveen. Keep calm and carry on…..

We zijn net terug van een bezoek aan de dokterspraktijk, niet omdat we iets mankeren, maar gewoon voor een soort gezondheids-APK. Daaruit bleek dat we gewoon mazzel hebben en gezond zijn. Ouderdom is geen ziekte.

Volgens mij heeft Apeldoorn ook mazzel met de storm. Er is hier en daar best wat omgevallen aan bomen of zo, want waaien doet het natuurlijk wel behoorlijk, maar dat was soms ook omdat iets beter even ergens anders neergezet had kunnen worden. Zoals bij ons een vogelbad met ’n voerbak dat een nogal hoog ding is. We laten ‘m even liggen , want ik weet niet waar ik hem moet laten en lager kan ie toch niet vallen.

Ik las dat het elders allemaal wel even anders was. Mensen geëvacueerd omdat daken dreigden weg te waaien van hun flat en dat soms ook daadwerkelijk deden. Een meneer die met z’n auto langs kwam toen er een boom op viel. Hij zag ‘m aankomen, riep tegen zijn familie “Bukken!” en ze kwamen er zonder kleerscheuren van af. Over mazzel gesproken! Hij was heel blij en die auto? Ach, dat is maar een auto. Misschien kan z’n merk er nog reclame mee maken.

Zo nu en dan een flinke bui met hagel zelfs, maar als je niet buiten hoéft te zijn blijf je gewoon binnen. We hebben een warm huis en alles doet het nog. Bij ons dus ook. Mazzel, hè…..?

Als iemand, die dezelfde achternaam heeft als wij, een goeie voetbalkeeper is (van wie in de maandagkrant stond, dat ie aan zijn tweede jeugd is begonnen !) dan beweren we natuurlijk dat ie familie van ons is. Logisch.

Maar van de verslaggever bij de wedstrijd Ado-Vitesse vond ik het wel een leuke vondst dat ie zei dat Pasveer onpasveerbaar was. Neef Remko deed het ook goed in Den Haag. Niet gewonnen, maar spectaculair de nul gehouden. Ach ja, familie, hè…..ergens……toch…..

Als je dat bent zul je je ongetwijfeld kleden zoals de mode dat voorschrijft. Die verandert steeds, zoals een kleur die ‘in de mode’ is, ook elk jaar wel wisselt. Ik ben dus verre van modebewust. Dat komt mede doordat ik dingen, die nog helemaal goed zijn en lekker zitten niet weg kan doen. Ja, zwabberbroeken met wijde pijpen of zo, die gaan de deur uit. Ik wens niet voor gek te lopen. Maar verder? Als ik een kleur leuk vind en die staat me wel, nou jammer dan, als het geen modekleur is.

Ik zie d’r wel netjes uit, hoor. Vind ik zelf dan. Aan mij heb je qua modebewustzijn helemaal niks. Ik vind alleen iets te kort, te lang of te bloot. Ik let wel op of iets nog wel bij mijn leeftijd past. Je hoeft niet te jolig te doen, hoewel iets je soms wel lekker ‘op kan halen’ natuurlijk. En iets nieuws kopen als je d’r toevallig tegenaan loopt heeft ook wel iets gezelligs zo nu en dan.

Hoe ik nou zo op al dat modegepraat kom is eigenlijk een gevolg van een artikeltje in de krant, waarin stond dat een ontwerpster uit Deventer kleding heeft gemaakt, speciaal voor blinde en slechtziende vrouwen. Met allerlei voelbare frutsels eraan, ritsen in plaats van knoopjes aan een blouse en met een coating van siliconen om vlekken er met een doekje af te kunnen halen. Want vrouwen met een visuele beperking willen ook leuk gekleed gaan, zegt ze.

Nou, dat laatste vind ik logisch, dat willen vrouwen wel vaker, blind of niet. In revalidatielessen bij onze voormalige werkgever spitte ik met cliënten hun hele kledingkast door en inventariseerden we alles op voelbaar, kleur en bij elkaar passend. Meestal wisten ze zelf al hoe of wat, maar soms was er altijd hulp nodig van huisgenoten. In het kader van zelfredzaamheid waren er allerlei merkdingetjes die konden helpen die te bevorderen. En soms hoefden die er helemaal niet aan te pas te komen en iemand er alleen maar op attent gemaakt te worden, dat ergens een labeltje, lusje of knoopje zat waaraan een kledingstuk was te herkennen.

Kleding kopen deden de meeste vrouwen (de mannen trouwens ook) met iemand die zien kon en kon beoordelen of het leuk stond. Ik heb wel eens iemand gehad, die zei: “Ik ga nóóit met m’n zus, die heeft zo’n slechte smaak!” Hoe ze dat wist is me toen ontgaan, maar het was wel lachen! Dat van die blindenkleding zal voor sommige blinde mensen best goed uitkomen, maar voor anderen een stempeltje zijn, dat onnodig is. Die ontwerpster zal hopelijk wat marktonderzoek hebben gedaan.

Ik heb best wel eens een slechtgeklede cliënt gehad destijds. Dat feit had meestal andere oorzaken dan een slechte kledingkeuze. En de knopen die misten aan zijn of haar kleding die leerden ze al revaliderend gezellig bij mij d’r weer aanzetten. Het kwam altijd wel goed met het uiterlijk van zo’n iemand. Alleen al doordat je op een revalidatiecentrum met z’n allen in hetzelfde schuitje zit, van elkaar leert en nieuwe vrienden maakt. Ik heb leuk werk gehad altijd.

Mijn blinde kloris heeft geen siliconentruien, hoor. We wássen de vlekken er wel uit, want vlekvrij, wie is dat nou wel? Ik alvast niet…..