Bankzitters……

Onze kleinzoon moest gisteravond om half zeven een inhaalwedstrijd spelen met zijn voetbalclub v.v.Beekbergen en wij gingen even kijken. Doorgaans spelen ze op zaterdagmorgen op een onchristelijk vroeg uur en dan is oma nog niet bij de pinken, hoor! Dat is voor de mama’s en de papa’s. Voor alles is een tijd. En dit was een goeie.

Ik had Stijn nog nooit in z’n voetbaloutfit gezien en wat is dat een leuk gezicht, zeg, allemaal van die knulletjes in zwarte broekjes met geel-zwart gestreepte shirtjes. Net een legertje coloradokevers. Toevallig hadden hun tegenstandertjes van Robur et Velocitas uit Apeldoorn ook gestreepte shirtjes, maar dan rood-wit, dus het was een streperige toestand.

De wedstrijd duurde twee maal twintig minuten. Er werd gespeeld op de helft van het “grote” veld en dan dwars met aangepaste maat doelen. Gerust werd er niet echt, even een slokje drinken uit mama’s tas, wisselen van doel en dan gingen ze weer door. En wat ik wel eens gelezen heb, dat het publiek aan de kant zo fanatiek staat te blèren bij pupillenwedstrijden, nou dat is helemaal waar, hoor! Mijn eigen dochter, die we toch netjes hebben opgevoed, kan er ook wat van. “Naar voren nou! Niet allemaal op een kluitje! Lópen, jongens!” en dan als het eigen gebroed iets leuks gedaan heeft: “Goed zo! Mooi gedaan, jochie!”.

De club van mijn kleinzoon verloor met 3-2. Eigenlijk een keurige uitslag, want ze deden het helemaal niet slecht. Mijn kleinzoon mist nog de kracht voor een pegel, maar dat komt nog. Maar het is leuk om te zien hoe ze het anticiperen nog missen, die jongens. Ze geven de bal een schop en staan dan stil om te kijken hoe hun actie uitpakt, er is maar een enkeling die ook doorloopt. Prachtig. Ik ben blij, dat ik ’t een keer gezien heb.

Mijn kleinzoon is trouwens een meester in alle trucs die hij op de televisie ziet. Als hij valt blijft ie even liggen, kijkt moeilijk en schwalbes zijn geen probleem voor ‘m. Als een tegenstander, al dan niet door zijn toedoen, naar de grond gaat, buigt hij zich over hem heen en vraagt schijnheilig “of het gaat”. Die komt er wel.

Het keepertje van Beekbergen liep met gebogen hoofd van het veld, aangeslagen door het verlies, liefdevol getroost door, denk ik, zijn vader. We moesten gelijk denken aan dat liedje van Don Quishocking over “De School”: “Je kreeg met 10-1 op je smoel, de kleine keeper in zijn doel, hij weende zeer”……….