 |
Van de week stond ik in een winkel samen met een mevrouw, die er op het eerste gezicht heel gewoon uitzag. We waren tegelijk aan de beurt en werden geholpen door verschillende medewerkers. Toen mevrouw nogal wat wisselgeld terug kreeg bij het afrekenen begon ze ineens heel hard te huilen. En als ik dan ‘hard’ zeg bedoel ik ook ‘hard’ met grote uithalen. Iedereen schrok zich wezenloos.
“Dat kán ik toch allemaal niet!”, riep ze vertwijfeld. De winkelier, voor wie ze kennelijk geen onbekende was, suste haar een beetje en zei vriendelijk: “Nou, gaat u maar rustig naar huis en dan telt u het thuis allemaal even na. Ik heb het heus goed gedaan. Kijk, hier is het bonnetje, daar staat het allemaal op”. Nog steeds huilend stopte ze alles in haar portemonnee en verliet wenend de winkel.
Toen ik haar later in het winkelcentrum terug zag was het alweer een beetje over, hoewel ze nog ’n behuild gezichtje had. Ik vond het heel erg zielig. Zouden die Europese geldjongens nou eigenlijk wel weten wat ze de mensen hebben áángedaan met de overstap naar die stomme uro…..?
Irene
juni 21, 2007 at 2:56pmMij lijkt dat deze mevrouw met het afschaffen van de cent al wel in de hulpverlening terecht zal zijn gekomen. Goed dat ze boodschappen doet in een winkel waar ze haar kennen. Aan de andere kant, als ze haar daar kennen had die winkelman haar wisselgeld ook wel in minder grote hoeveelheden muntjes kunnen teruggeven zou je denken. In ieder geval, de euro is nu eens niet de boosdoener volgens mij. Het is meer de wereld, die te moeilijk is voor sommige mensen. Dat is echt zielig, ja.
els
juni 21, 2007 at 3:59pm@Irene: dat van die euro was ook eigenlijk een grapje, hoor! Hoewel ik de toestand van deze mevrouw bepaald géén grapje vond.Er zijn in onze buurt diverse huizen, die door groepjes mensen worden bewoond, die met wat begeleiding heel goed zelfstandig kunnen functioneren, ondanks wat verstandelijke beperkingen. Deze mevrouw was zo’n iemand. Het was wel heel naar om te zien hoe in de war ze raakte. Dat was met kwartjes, dubbeltjes en guldens ook gebeurd, dat is wel duidelijk!
Irene
juni 21, 2007 at 11:38pmIk hoop altijd maar dat mensen in zo’n begeleidwonenproject dat zelf ook fijn vinden. Soms lijkt het erop dat ze net iets boven hun eigen mogelijkheden uit moeten werken, omdat dat dat in een of ander instellingsbudget of voor de regering handig uitkomt. In dat geval zou er ook een weg terug moeten zijn. Maar dat zal ook wel van geval tot geval verschillen (niet dat ik er verstand van heb, maar je maakt je wel eens zorgen, als buitenstaander)
els
juni 22, 2007 at 12:45am@Irene: Je hebt gelijk, dat er koste wat het kost (en dat dan nog letterlijk ook)uit gehaald wordt, wat er (soms niet) in zit. Maar die weg terug zal er best zijn, denk ik.Ik las laatst ook van een heel stel ouders dat met elkaar zelf een huis had gekocht voor hun diverse kinderen, die al dertigers waren en nog steeds in een instituut zaten terwijl de ouders ervan overtuigd waren dat ze meer konden, die jongelui. Maar door het weinige personeel was er geen gelegenheid om dat te tonen. De ouders begeleidden dat projectje zelf en dat ging fantastisch. Dus het is zoals je zegt: het verschilt van geval tot geval. Mensen die helemaal beschermd moeten wonen zullen er altijd zijn.