Bak….

Van de week waren we na een avondje klaverjassen (niet zo succesvol, maar we leren ’t nog wel) aardig laat thuis. Onze buurt was in diepe rust. De volgende dag zou de container geleegd worden en die zetten we, net als vele anderen, alvast ’s avonds aan de weg, want de ophalers zijn vroeg en wij niet zo. We waren het er niet over eens of het nou de grijze bak moest zijn of dat het groenebakkendag was. We bakkeleien daar wel es vaker over. Mijn man dacht grijs en ik dacht groen.

Meestal kun je dan aan de bakken die er al staan wel zien wie er gelijk heeft, maar nu stond er geen enkele bak. Omdat ik geen zin had om tóch nog op een onchristelijk uur mijn bed uit te moeten de volgende dag, die dus eigenlijk allang déze dag was, (want dat zei mijn echtgenoot dus: “Als ik gelijk heb, regel je ’t ook maar zelf!”) ben ik de hele buurt doorgelopen op zoek naar een afvalbak. Ik voelde me trouwens net een dakloze op zoek naar eten.

Maar het was eigenlijk best een hele mooie wandeling. Het had de hele avond gesneeuwd, alles was maagdelijk wit, mijn voetstappen waren de enige in de versgevallen sneeuw. Het was doodstil en eindelijk, ergens achteraan op een pleintje, stonden er twee met een wit hoedje van sneeuw. Ze waren groen uiteraard. Wat ’n moeite moet een mens soms toch doen voor z’n gelijk……