 |
Bij Walter reageerde iemand, op zijn “dingen-waar-ik-dan-weer-niet-zo-blij-van-word”-postje, met het verhaal dat ie vier maanden op zijn nieuwe bank had moeten wachten en daarna tot de ontdekking kwam dat het ding met geen mogelijkheid zijn appartement in kon. Hij had hem, in afwachting van een ander huis, bij iemand in de garage moeten stallen. Eigen schuld, gaf hij toe, maar van zoiets word je inderdaad niet zo blij natuurlijk.
Zo hebben mijn ouders ergens in de jaren dertig, toen je in Amsterdam nog naar een ander huurhuis kon verhuizen als je toe was aan een nieuw behangetje, op straat vóór het nieuwe huis, hun Franse vleugel moeten verkopen. Zelfs na het verwijderen van het hele raam plus kozijnen en het slopen van alle losse onderdelen van het instrument, kon het niet naar binnen.
Het werd, ondanks het gratis behang, een dure verhuizing, want de pianohandelaar aan wie ze verkochten was niet gek en maakte handig gebruik van de situatie. Als mijn vader wel eens vertelde over deze gebeurtenis werd hij, jaren later, nóg kwaad! Ook eigen schuld uiteraard.
Een vleugel hebben we nadien niet meer gehad. Wel een mooie piano. En die staat nu hier beneden. Past precies……….
Verbal Jam
oktober 1, 2008 at 3:27pmIn onze flat hebben we een kleine en een grote lift. Die grote lift wordt tevens gebruikt voor de grotere stukken bij verhuizingen.
Enkele jaren geleden zijn die liften vernieuwd. Door enige modernistische opsmuk zijn ze wat kleiner uitgevallen dan hun voorgangers.
Dat wordt nog een probleem voor de bewoners van de hoogste verdiepingen als ze willen verhuizen. Meubels die destijds nog in de lift pasten blijken er nu niet meer in te kunnen.